---------------------------------------------------------------------
     У.ШыцЁк. "У час не вярнулЁся", "Мастацкая лЁтаратура", МЁнск, 1975
     OCR & SpellCheck: Zmiy (zmiy@inbox.ru), 20 лЁпеня 2003 года
     ---------------------------------------------------------------------

     Пройдзе час,  з  зямных касмадрома? возьмуць старт вялЁзныя зоркалёты Ё
накЁруюцца да далёкЁх галактык.
     Магчыма,  гэта адбудзецца ?жо ?  наступным стагоддзЁ,  магчыма,  значна
пазней.  Але  наша  мара не  хоча чакаць,  мы  ?жо  цяпер хочам ведаць,  што
напаткае бясстрашных астралётчыка? у  бясконцай прасторы.  Аб  Ёх  прыгодах,
лёсе Ё знаходках расказваецца ? гэтым зборнЁку фантастычных апавядання?.


     За возерам, што плёскаецца зусЁм пад нашымЁ вокнамЁ, пачынаецца лес. Мы
мала  там  бывалЁ,  не  знаходзячы  для  сябе  нЁчога  прывабнага.  Лес  бы?
дагледжаны,  расчышчаны Ё нагадва? школьны парк.  ?ншая справа -  востра? на
возеры.  Там усё было так,  быццам рука чалавека нЁколЁ не  краналася гэтага
кутка прыроды. На востраве нам было цЁкава, у лесе - не.
     Але аднаго разу,  пасля буры, МЁшка Патупчык нацяга? на бераг ламачча Ё
звяза? плыт. Гэта было нешта незвычайнае, Ё мы акружылЁ МЁшку, шкадуючы, што
нЁкому з  нас не  прыйшла такая думка раней.  Па?тараць жа зробленае кЁмсьцЁ
было не ? правЁлах вучня? нашай школы.
     А  МЁшка быццам не  за?важа? нас Ё  нашу зайздрасць.  Ён спЁхну? плыт у
ваду,  працягну? яго за прывязаную вяро?ку крока? на пяцьдзесят убок,  якраз
туды, дзе пачыналася глыбЁнная плынь, Ё скочы? на хЁсткЁя бярвенчыкЁ.
     - Вясло, Патупчык, вясло забы?ся, - пабег у ваду Сярожка Шарай.
     МЁшка толькЁ ?смЁхну?ся. А я падума?, што ён, напэ?на, уявЁ? сябе адным
са старажытных марахода?, якЁя на плытах перасякалЁ цэлыя акЁяны.
     ВЁдаць,  МЁшка  разведа? усё  папярэдне.  Плынь  аказалася ЁмклЁвай,  Ё
не?забаве ён бы? ужо далёка.  Мы пастаялЁ яшчэ крыху на беразе,  прыкладаючы
час ад  часу далонЁ да лба,  каб паглядзець,  як ён там.  А  калЁ ?жо плыт з
МЁшкам ста? як маленькая карычневая кропка, разышлЁся.
     Вярну?ся МЁшка на самым змярканнЁ. Сонца падсмалЁла яго, Ё ? МЁшкЁ былЁ
ярка-чырвоныя рукЁ  Ё  ногЁ  Ё  лупЁ?ся  пакрыты вяснушкамЁ кЁрпаты нос.  Мы
рабЁлЁ  выгляд,   што  нЁчога  незвычайнага  не  адбылося,   а   самЁ  ледзь
стрымлЁвалЁся - так хацелася ведаць, што ж такога было з МЁшкам?
     Ён ма?ча?.  ? толькЁ,  калЁ ?жо вячэра падыходзЁла к канцу, непрыкметна
для  астатнЁх Ё  наста?нЁка падмЁгну? мне з  Сашкам.  Гэта азначала,  што мы
павЁнны перад сном тайна прабрацца ?  яго пакой.  Вядома,  нас не трэба было
запрашаць двойчы. Больш таго, мы ледзьве дачакалЁся прызначанага часу.
     - Ну як?  -  хрыплым шэптам спыта? Сашка,  як толькЁ МЁшка,  выгляну?шы
папярэдне ? калЁдор, зачынЁ? за намЁ дзверы.
     - Возера, - адказа? МЁшка.
     - ?  толькЁ?!  -  мы былЁ расчараваны.  Пра возера мы ведалЁ Ё без яго.
Нават зараз,  у гэты самы момант,  яно глуха шумела, лЁжучы высокЁмЁ хвалямЁ
пясчаны бераг.
     - Лясное.
     - ЗдзЁвЁ?! - Сашка нават абуры?ся.
     ? я не разуме?,  навошта было хавацца сюды, каб даведацца пра звычайную
рэч.
     - Па-першае,  яно чорнае-чорнае, а па-другое, з'явЁлася няда?на. ЛяснЁк
каза?, недзе было землетрасенне, Ё яно з'явЁлася.
     Колер -  дробязь,  а  што  побач ёсць возера,  пра  якое нават астатнЁя
хлопцы не ведагоць, - гэта ?жо сапра?ды незвычайная падзея.
     - А ты не памыляешся? - не паверы? Сашка.
     - СамЁ ?бачыце.
     Наза?тра пасля занятка? мы  зно? былЁ на востраве.  Я  прапанава? узяць
лодку,  але сябры не  падтрымалЁ.  Лодка -  не для першаадкрывальнЁка?.  Для
гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт.
     Нас  трох для  кволага МЁшкавага збудавання было замнога.  Разы са  два
хвалЁ  захлёствалЁ плыт,  Ё  мы  аказвалЁся ?  вадзе.  Але  ?рэшце дасягнулЁ
другога берага. ВыцягнулЁ плыт на пясок Ё пайшлЁ ? лес.
     Дарогу МЁшка запомнЁ? добра. Праз якую гадзЁну мы ?жо былЁ ля мэты.
     На  першы  погляд  у  гэтым  лясным  возеры нЁчога асаблЁвага не  было.
ВялЁзная палонка  пасярэдзЁне зарослай мохам  паляны.  Вакол  растуць  кусты
алешнЁку, сям-там каля берага вЁдаць шырокЁя лЁсты Ё кветкЁ гарлачыка?. Вось
толькЁ паверхня...  МЁшка не  памылЁ?ся:  яна  была  цьмяная,  быццам промнЁ
святла знЁкалЁ ? ёй без астатку.
     - Як сажа, - усклЁкну? Сашка.
     - А што я каза?? - узрадава?ся МЁшка.
     А  мне  падумалася,  што  гэта  возера  падобнае на  кавалак  глыбокага
космасу, дзе ?сё навокал чорна Ё да блЁжэйшых зорак до?гЁя гады шляху. Але я
не сказа? сябрам пра гэта пара?нанне. Яны былЁ ?пэ?нены, што я ра?надушны да
космасу.  А  як  я  мог гаварыць,  што некалЁ пайду ?  прастору,  калЁ нават
фЁзкультурай займа?ся па  спрошчанай праграме?  Таму  я  нЁколЁ не  мары?  з
хлопцамЁ ?голас пра падарожжы да зорак. Я нёс сваЁо мар/ ? сабе.
     - Трэба  нанесцЁ на  карту,  -  сказа? Сашка.  Ня?рымслЁвая яго  натура
патрабавала дзейнасцЁ.  -  Стойце тут,  я зраблю вымярэннЁ,  -  Ё ён пайшо?,
шырока ставячы крокЁ, уздо?ж азёрнага берага.
     МЁшка  тым  часам  сарыентава?ся па  сонцу,  каб  вызначыць  каардынаты
возера.  Напэ?на,  гэта была дарэмная работа.  Каардынаты школы мы вызначалЁ
шмат разо? -  Ё ?начы па зорках,  Ё ?дзень па сонцу.  А адсюль да школы было
кЁламетра? дзесяць прама  на  ?сход.  Так  што  патрэбныя разлЁкЁ можна было
зрабЁць без ало?ка.  Але я зно? прама?ча?.  Хай робяць як хочуць.  Я ж веда?
адно:  я прыйду сюды яшчэ раз,  адзЁн,  Ё прынясу акваланг. Я нарэшце адчую,
што гэта такое - чорны Ё ма?клЁвы космас.
     Тым  часам  вярну?ся Сашка.  Перыметр возера  ра?ня?ся тысячы шасцЁстам
дваццацЁ крокам  або  прыкладна па?тара кЁламетрам.  Хлопцы хутка  начарцЁлЁ
картаграфЁчную сетку, потым нанеслЁ на яе абрысы возера.
     - Вяртаемся, - сказа? Сашка, задаволена аглядаючы сваю работу.
     - Пара ?жо,  -  згадзЁ?ся МЁшка,  - хутка сцямнее. Ты што, начаваць тут
збЁраешся? - крыкну? ён, убачы?шы, што я застаюся на месцы.
     - Хадзем,  ВЁцЁк,  -  падбег да мяне Сашка,  - мы ж разам усё рабЁлЁ, -
па-свойму зразуме? ён мой настрой.
     Я засмяя?ся Ё далучы?ся да хлопца?.
     КалЁ праз некалькЁ дзён я сказа?, што пайду ? лес, гэта не выклЁкала нЁ
? кога пытання?.  Раз не запрашаю ? спадарожнЁкЁ каго-небудзь,  значыць, так
мне лепш. Мы прывыклЁ паважаць справы Ё жаданнЁ таварыша?.
     Надвор'е было пахмурнае,  Ё вада ? возеры здалася яшчэ больш цёмнай.  Я
добра плава? Ё  не  бая?ся нЁ  глыбЁнЁ,  нЁ  вЁро?.  А  тут мне раптам стала
страшнавата. Падумалася, што гэта проста багнЁстае балота, дно якога ?сцЁлае
звычайны тарфяны пласт. Але менавЁта таму, што адчу? страх, ня?пэ?ненасць, я
прышпЁлЁ? балоны з  паветрам,  надзе? маску  Ё  падышо? да  вады.  Глеба пад
нагамЁ была мяккая,  як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам. НогЁ не
правальвалЁся, Ё я ?жо больш упэ?нена пакрочы? далей.
     Так,  у чорным колеры вады было,  напэ?на,  вЁнавата дно,  бо сама вада
мела  зусЁм  нармальны выгляд,  з-пад  маЁх  ног  Ё  рук  выляталЁ шматлЁкЁя
празрыстыя пырскЁ.  Можна  было  вяртацца дадому.  На  ?сякЁ выпадак я  яшчэ
прайшо?  далей,  каб  павярнуць  Ё  адтуль  паглядзець  на  неба,  Ё  раптам
паслЁзну?ся Ё  правалЁ?ся некуды  ?нЁз.  Я  паспе? толькЁ ?бачыць зацягнутае
хмарамЁ шэрае неба, яно чамусьцЁ вЁднелася крыху ? баку ад мяне, а яшчэ праз
Ёмгненне ?сё на?кол ахутала цемра.  ДзЁ?на,  але гэта адразу супакоЁла мяне.
Цемра  ж  была  маёй  мэтай.   Я  паварушы?  рукамЁ,   адчуваючы,  што  цела
падпарадко?ваецца мне,  Ё,  значыць,  варта толькЁ захацець,  я  магу адразу
вярнуцца.  Да  таго ж  у  мяне на спЁне мЁж балона? з  паветрам бы? маленькЁ
водаструменны рухавЁчок. На крайнЁ выпадак я мог скарыстаць яго.
     Пад вадой,  напэ?на,  была плынь.  Я  адчува?,  што мяне павольна цягне
некуды далей. Але лЁхтарык не ?ключа?: мне патрэбна была толькЁ цемра, а ?сё
астатняе не  мела значэння.  Мне здавалася,  што я  зусЁм не ?  вадзе,  а  ?
прасторы. Цела было лёгкае, нЁбы бязважкае. Я мог ляжаць, распласта?шы рукЁ,
даць нырца, узляцець угару. Мне падаба?ся мой стан, Ё толькЁ было шкада, што
вакол не вЁдно сузор'я?. Без Ёх не было сапра?днага космасу.
     Але  Ё  цемра  падманула мяне.  Вочы  хутка  прызвычаЁлЁся,  Ё  тады  я
за?важы?,  што  палосы  дзённага святла  прабЁваюцца праз  вадзяную то?шчу Ё
даходзяць сюды, выклЁкаючы да жыцця ценЁ водарасця? Ё рыб. Аднак над галавой
святла  не   было.   Гэта  азначала  толькЁ  адно:   значная  частка  возера
знаходзЁлася пад зямлёй.
     Пакуль я раздумва?, цЁ не пара вяртацца, мяне аднесла да берага. Ён бы?
камянЁсты,  гладкЁ,  як  сцяна.  Памаца?шы яго рукамЁ Ё  не знайшо?шы нЁчога
адметнага,  я  адштурхну?ся Ё  павярну? назад.  Але не паспе? праплысцЁ якЁх
дзесяць крока?,  як  зно? апыну?ся на  старым месцы.  ЦЁ  то плынь аказалася
мацнейшая,  чым я разлЁчва?, цЁ з напрамку збЁ?ся. Пад рукамЁ, здалося, была
тая  ж  самая  гладкая каменная глыба.  Каб  дарэмна не  плутаць,  прыйшлося
запалЁць лЁхтар.
     Абрысы навакольных прадмета? былЁ няпэ?ныя,  хЁсткЁя.  Але  чым больш я
?гляда?ся ?  Ёх,  тым  мацней  мяне  ахоплЁвала здзЁ?ленне.  Падводныя скалы
нагадвалЁ...  дом.  Час Ё вада разбурылЁ яго. ЗасталЁся толькЁ рэшткЁ сцен з
проймамЁ акон Ё дзвярэй.
     Напэ?на,  затопленым аказа?ся цэлы  пасёлак.  Побач з  гэтым домам былЁ
яшчэ збудаваннЁ. ТакЁя ж старыя, аблепленыя водарасцямЁ Ё ракавЁнамЁ. Час не
пашкадава? гэта  былое  чалавечае  жытло.  У  дамах  не  засталося нЁчога  з
прадмета? або мэблЁ.  ВЁдаць,  гэта бы? век, калЁ людзЁ яшчэ не ?мелЁ рабЁць
сабе прылады з жалеза,  а карысталЁся дра?лянымЁ Ё касцяным!  рэчамЁ.  Гэта,
пра?да, не надта адпавядала архЁтэктуры збудавання?. Але тады мне было не да
грунто?нага аналЁзу Ё вывада?.
     Я пашука? якЁх-небудзь рэча? -  не вяртацца ж назад з пустымЁ рукамЁ, -
я  абходзЁ? адзЁн пакой за другЁм,  разграба? глей пад нагамЁ,  маца? сцены.
НЁчога не было.
     Нарэшце мне  надакучыла гэта  блуканне,  дый  першы  балон  з  паветрам
апусце?.  Я  рашы?  вяртацца Ё  проста  так,  у  апошнЁ раз,  правё? промнем
лЁхтарыка па сцяне,  што стаяла на маёй дарозе.  Чорныя, замшэлыя каменнЁ. ?
раптам сярод Ёх нешта блЁснула.
     Мне здалося, што гэта бы? лЁсцЁк серабрыстай таполЁ, якЁх шмат расло на
беразе.  Ён патану? Ё зачапЁ?ся за каменны абломак. Яго знаходжанне тут было
да таго неверагодным, што я не ?трыма?ся Ё памаца? лЁсцЁк. Ён варухну?ся, як
на  галЁнцы,  -  яго  ножка  якЁмсьцЁ чынам трапЁла мЁж  камення? -  Ё  зно?
вярну?ся на  сваё ранейшае месца.  Але гэта бы? не сапра?дны лЁсцЁк.  Пальцы
выразна адчулЁ метал. Было толькЁ дзЁ?на, што нЁ вада, нЁ час не адбЁлЁся на
гэтым метале. КолькЁ я нЁ круцЁ? лЁсцЁк - не за?важы? на Ём нЁводнай плямкЁ.
Такую знаходку варта было паказаць хлопцам.
     Ужо бралася на вечар, калЁ я вярну?ся ? Ёнтэрнат. Як на тое, у калЁдоры
носам к носу сутыкну?ся з наста?нЁкам. З Ём былЁ Сашка Ё МЁшка.
     - Дзе ты прапа?? - закрыча? Сашка.
     ? я ?спомнЁ?,  што ? нас у гэты час лабараторныя заняткЁ па фЁзЁцы. Мне
стала няёмка перад наста?нЁкам.
     - ?дзЁ паеш,  -  спынЁ? мяне наста?нЁк, калЁ я пача? бы? апра?двацца, -
потым раскажаш.
     Я ?злава?ся на сябро?:  вось балбатуны,  трэба было Ём гаварыць, дзе я!
Цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабЁць, а я ж па сутнасцЁ нЁчога не
ведаю. НЁ пра возера, нЁ пра рэшткЁ таго паселЁшча.
     Але я памылЁ?ся.  Наста?нЁк да майго расказу паставЁ?ся зусЁм спакойна,
а выслуха?шы, сказа?:
     - ?дзЁ ? лабараторыю.
     ТолькЁ адышо?шы,  я ?спомнЁ?, што забы?ся паказаць яму лЁсцЁк. Аднак не
вяртацца ж назад, я Ё без таго пазнЁ?ся.
     Сашка з  МЁшкам корпалЁся ля  тэлепрыёмнЁка з  электроннай а?таматычнай
настройкай.  Гэта  была наша навЁнка.  ПрыёмнЁк мог  не  рэагаваць на  самыя
моцныя  сЁгналы,  калЁ  яны  не  адпавядалЁ зададзенай праграме па  тэме.  З
мЁльёна? перадач ён  павЁнен бы?  выбЁраць толькЁ тую,  якая  нам  патрэбна,
МЁшка  нават сумнява?ся,  цЁ  прыме наста?нЁк па  фЁзЁцы нашу  работу.  ТакЁ
тэлепрыёмнЁк, сцвярджа? МЁшка, больш падобны на кЁбернетычнага робата. Мне ж
з  Сашкам  такое  спалучэнне прыёмнЁка  Ё  робата  спадабалася.  Праца  наша
падыходз'Ёла к канцу. Заставалася, уласна, адрэгуляваць блок настройкЁ. КалЁ
я ?вайшо?,  Сашка якраз гэтым Ё займа?ся.  Блок бы? падключаны да прыборнага
шчытка,  дзе ?се дадзеныя абагульнялЁся Ё ? выглядзе спакойнай хвалепадобнай
лЁнЁЁ клалЁся на до?гую папяровую стужку асцылографа.
     - Гатова? - спыта? я, нахЁлЁ?шыся да СашкЁ.
     - Пара... - Сашка асекся.
     Я  зЁрну? на  яго,  потым на  папяровую стужку,  якая  павольна па?зла,
закручваючыся ?  адмысловым кальцы,  Ё здзЁвЁ?ся сам.  Пяро асцылографа нЁбы
кЁнулася ? дзЁкЁя скокЁ.
     НекалькЁ  Ёмгнення? Сашка  глядзе?  на  паласатую змейку-стужку,  потым
схамяну?ся Ё зЁрну? падазрона на мяне:
     - Слухай, ВЁця, ты часам не праглыну? генератар сЁгнала??
     - Скажаш...
     - Не, пра?да, выйдзЁ на хвЁлЁну.
     Сашка ?жо злава?ся,  калЁ я вярну?ся.  Бо, аказваецца, гэта я дзейнЁча?
на нашы прыборы.
     - Вытрасай кЁшэнЁ,  -  загада? мне МЁшка.  ?  гэтае МЁшава далучэнне да
СашкЁ зусЁм збянтэжыла мяне.  Я  паглядзе? на  аднаго,  на другога Ё  раптам
успомнЁ? пра лЁсцЁк. НЁчога Ёншага ? маЁх кЁшэнях не было.
     - Вось, - працягну? я МЁшку знаходку.
     - Там? - спыта? ён, кЁ?ну?шы галавой у бок акна.
     - Пад вадой, з разваленай сцяны выцягну?.
     - Давай, - выхапЁ? лЁсцЁк з маЁх рук Сашка, - ста?це блок.
     Як  яму  прыйшла ?  галаву думка,  што  лЁсцЁк выпраменьвае Ё  што гэта
выпраменьванне трэба паспрабаваць злавЁць тэлепрыёмнЁкам,  не ведаю.  У  яго
за?сёды ? галаве по?на самых неверагодных думак.  Здаралася, за Ёх нам нават
пападала.  Было ж,  што  мы  спалЁлЁ энергакабель,  Ё  школа некалькЁ гадзЁн
сядзела без  электрычнасцЁ.  Або другЁм разам,  паверы?шы,  што Сашка адкры?
новы,  тэлепатычны метад уздзеяння на жывёл,  мы ?начы забралЁся ? вальер да
тыгра (гэта было на  экскурсЁЁ ?  ?ндыЁ) Ё  нарабЁлЁ спалоху на  ?сю акругу.
Але, так цЁ Ёнакш, на гэты раз ён прыдума? здорава.
     Сашка паставЁ? лЁсцЁк побач з  антэнай Ё  ?ключы? прыёмнЁк.  Электронны
настройшчык адразу выбра? патрэбную хвалю.  Яна была нейкая незвычайная,  не
?ласцЁвая нашым тэле?стано?кам.
     - КасмЁчнага  паходжання,   -   аж  загарэ?ся  Сашка.  А  мы  з  МЁшкам
здагадалЁся,  што цяпер ён нас не падпусцЁць да прыёмнЁка Ё  блЁзка.  Космас
бы? яго заказнЁкам.
     Экран  мЁга?,  не  ажываючы,  аднак,  зусЁм як  тады,  калЁ  не  працуе
перадатчык. Але ён працава?. Мы гэта самЁ бачылЁ. Сашка падсуну? лЁсцЁк яшчэ
блЁжэй да антэны Ё выключы? у лабараторыЁ святло.
     НейкЁ час экран не мяня?ся, потым у Ём нешта зварухнулася Ё... я працёр
вочы.  А калЁ адня? ад Ёх пальцы, на экране бы?... той самы дом, якЁ я бачы?
пад вадой, толькЁ цэлы.
     Адлюстраванне не  до?га было нерухомым.  Хутка дом пача? нЁбы адступаць
на заднЁ план,  адкрываючы перад сабой чысценькЁ дворык. Некаторы час ён бы?
пусты,  потым з  ценю ад плота выйша? чалавек.  ВысокЁ,  стройны,  хоць Ё не
малады.  Ён  бы?  апрануты ?  лёгкЁ  зручны касцюм.  Накшталт нашых сучасных
спарты?ных.  НекалькЁ секунд  чалавек мо?чкЁ ?зЁра?ся,  нЁбы  сапра?ды бачы?
нас, Ё нарэшце загавары?.
     ПрыёмнЁк,  аднак,  не перадава? чамусьцЁ гукЁ яго голасу.  Сашка круцЁ?
лЁсцЁк Ё так Ё гэтак - нЁчога не было чутно.
     ЦЁшыню парушы? стук у дзверы.
     - Гэй,  вы,  ноч ужо,  -  пачулЁ мы воклЁч дзяжурнага, - зараз выключаю
святло.
     - Хадзем, Саша, - МЁшка ?зя? сябра за руку, - за?тра даведаемся.
     Той нехаця падпарадкава?ся.
     ЦЁ  трэба гаварыць,  што сон до?га не  мог узяць мяне.  Я  вароча?ся на
ложку, Ё карцЁны, адна неверагоднейшая за другую, стаялЁ перад маЁмЁ вачыма.
Я нЁбы бачы? невядомых касмана?та?,  якЁя прыляцелЁ на Зямлю тады, калЁ наша
цывЁлЁзацыя толькЁ  пачыналася.  Потым  той  чалавек мне  ?я?ля?ся зусЁм  не
чужынцам,  а  жыхарам мЁфЁчнай Атлантыды...  Я  не паспе? нЁчога дадумаць да
канца.    ВЁдаць,    дзяжурны   пачу?,    што   я   варочаюся,   Ё   ?ключы?
электра?сыпляльнЁк.
     РанЁцай, ледзь развЁднела, я памча? да СашкЁ. Ён до?га не адчыня? Ё ?сё
нешта незадаволена мармыта?.
     - Хутчэй ты, - зазлава? я.
     - А куды спяшацца? - Сашка нават не скрану?ся з месца.
     - МЁшка,  ты чуеш?  -  закрыча? я на ?весь калЁдор, хаця МЁшкава галава
?жо тырчала з дзвярэй суседняга пакоя.
     - Давай, давай! - населЁ мы ?двух на Сашку.
     Ён нехаця сабра?ся Ё паплё?ся за намЁ следам.
     У  лабараторыЁ было  цЁха  Ё  змрочна.  МЁшка,  не  запальваючы святло,
уключы? тэлепрыёмнЁк. Экран замЁга? у прыцемках сотнямЁ зеленаватых Ёскарак.
МЁналЁ секунды, мабыць, хвЁлЁны. Учарашняй карцЁны не было.
     - Пасунь лЁсцЁк,  - шапну? я, нЁбы, сказа?шы гэта ?голас, мог спалохаць
таго невядомага дыктара.
     - Не трэба, - раптам сказа? Сашка, - ён ужо нЁчога не пакажа.
     - Што-о!!! - мы абярнулЁся да яго.
     - Я бы? тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывЁлЁзацыя, а вы...
- напа? ён на нас з МЁшкам.
     - Ну!
     - Не  крычы,  -  агрызну?ся Сашка,  -  самЁ  праспалЁ.  Я  толькЁ хаце?
узмацнЁць зарад  гэтага  жалезнага абломка,  якЁ  вы  называеце лЁсцЁкам,  Ё
пакла? пад прамень тэлекамеры. Хто яго зна?, што ён зусЁм разрадзЁцца.
     Не ведаю,  што зрабЁлЁ б  мы з Сашкам,  каб не наста?нЁк.  Ён пачу? наш
крык Ё прыйшо? у лабараторыю.
     - Ваюеце? - усмЁхну?ся наста?нЁк, Ё мы адразу астылЁ.
     Ён  выслуха? нас мо?чкЁ,  не сказа?шы нЁ слова асуджэння,  быццам так Ё
трэба было Сашку дзейнЁчаць. Потым сказа?:
     - НЁчога страшнага не здарылася.  Думайце,  шукайце, можа, ВЁце? лЁсцЁк
зно? загаворыць. А ня?дачы бываюць нават у выдатных даследчыка?...
     КалЁ наста?нЁк пайшо?,  мы  яшчэ нейкЁ час  пастаялЁ,  пакуль у  нас  з
МЁшкам зусЁм не знЁкла злосць на Сашку. ? тады далЁ адзЁн аднаму клятву:
     - Будзем шукаць, нават калЁ на гэта спатрэбЁцца ?сё наша жыццё.

Популярность: 37, Last-modified: Sun, 26 Oct 2003 09:53:16 GmT