.

Brakuminte sxin, mi ne povis desxirigxi. Sxi estis hela, fresxa, tenera, kaj ecx anguloza ligna kruceto el sub sxia hxalateto pikis mian bruston parence. Sxi kasxis sian vizagxon sur mia brusto kaj staris trankvile; kaj pensis, versxajne, pri kompatindaj abiturientoj, kiuj venos je difinita horo kaj kun incito ekscios, ke la leciono estas movita al tagmezo. Mi auxdis, kiel batas sxia koro, kaj mem perdis spiron. Glitis per la mano laux sxia fleksebla dorso, poste pli malsupre, alpremante sxian korpon al la mia. La ekscitigxo de tiu sovagxa tagnokto montrigxis en cxio; Liza, obeeme alpremigxinte per la femuroj, iom klinigxis malantauxen, levis la rozkolorigxintan vizagxon, rigardante en miajn okulojn, kaj kun petoleme afektita mirego demandis:

--- Oj, kio tie estas tia akra?

Pro la frumatena bruo el la pordo de la koridoreto, kondukanta en la infancxambron, eltirigxis Pauxlinjo, kaj, dum momento kompreninte la situacion, kun jelpo ruligxis laux la sxtuparo al ni. Baldaux sxi la panjon atingos per alto. Sxi vaste dismetis maldikajn braketojn kaj kaptis en brakumon nin ambaux. Sxi ekde frua infaneco tre sxatis, kiel ni brakumas nin, kaj cxiam strebis aligxi. Ecx foje sxi mem komencis gvidi: «Nu, kial vi sidas kiel gefratoj? Ek, brakumu vin! Kisu!» Kaj kiam ni, ridetante, kuntusxis niajn lipojn, sxi ravite kaj rabe ekjelpis, saltis sur niajn genuojn, per unu brako brakumis je la kolo min, per la alia --- la panjon, kaj sxovis sian vizagxeton al ni, por kisigxi triope.

--- Pacxjo alveturis! Patreto! Nia amata! Kaj mi ne sukcesis verki la fabelon! Kaj cxu vi jam ripozis?

--- Jes, Pauxlinjo, --- respondis mi. --- Mi jam ripozis.

--- Bonege, panjo, cxu? Kiel rapide.

--- Cxu necesas longe, se oni scipovas, --- diris Liza. Sxi havis felicxan vizagxon. Sxi levigxis sur la piedpintoj kaj kisis mian nerazitan mentonon.

5

Zumo. Zumo. Zumo. Ankoraux zumo. Cxu sxi sukcesis ien foriri? Malklara nebulo de centoj da obtuzigitaj interparoloj kaj centoj da skrapantaj pasxoj pendis en grandega halo, de tempo al tempo gxin trapenetris sibla vocxo de lauxtparoliloj, anoncantaj flugojn. Senemocia doktoro Kruus, tenante en longa mano diskretan valizeton, staris iom malproksime, kaj ofte rigardis la horlogxon. Ne, gxis la ensxipigxo restis ankoraux ok minutoj. Klimov kaj Grigorovicx el grupo «Vedi», pasie gestante, ion pruvadis unu al la alia, sidante rekte sur sxtuparo, kondukanta al la dua etagxo.

Klako.

--- Stanjo, ha lo! Bonan matenon!

--- Sacxjo! --- la vocxo estis turmentita, malsana. --- Ho dio, nu ne eblas ja tiel! Mi tutan nokton ne dormis, atendis, kiam vi telefonos...

Jen al vi.

--- Kaj mi, male, timis veki vin, pensis, ke vi ripozas.

--- Jes, ja, ripozis, kredu min. Ecx al malamiko mi tion ne dezirus. Kie vi estas?

--- En flughaveno. Ni nun forflugas por aferoj.

--- Cxu por longe?

--- Precize mi ne scias. Por kelkaj tagoj, ne pli.

--- Cxu vi sukcesis dormi?

--- Jes, certe.

--- Cxu hejmen vi alkuris? --- la demandoj estas zorgemaj, sed la tono estis fremda. «La devon mi plenumas... De l' koro mi forflugas...» Eble, sxi jam plenumas devon? Kun tia tono eblas respondi nur, ke cxio estas en ordo.

--- Cxio estas en ordo. Alkuris, certe.

--- Cxu oni vin mangxigis? Cxu vi alivestigxis en sekan vestajxon?

--- Cxio, cxio estas en ordo. Kiel estas vi?

--- Bagateloj.

Tio povus signifi kaj ke la humida vetero denove atakis sxiajn bronkojn. Kaj ke iu gazeto denove prokrastas pagon, kaj hejme mankas mono. Kaj kion ajn. Tre plursignifa estas vorto «bagateloj», kiam oni prononcas gxin tiel. Sed pridemandi sxin pri detaloj estas senutile --- sxi neniuokaze diros. Restas nur senforte divenadi gxis zumado sub la kranio, aux svingi per la mano, tutegale mi nun per nenio povas helpi. Sed se tiel svingi unu fojon, duan fojon, trian --- kaj jen proksima homo igxas fremda. Kaj se divenadi unu fojon, duan, trian --- eblas frenezigxi. Vasta elekteblo.

--- Stanjo, kiam mi revenos, mi tuj telefonos.

--- Telefonu.

--- Sciu, mi treege deziris alkuri al vi gxuste meze de la nokto...

--- Kial do vi ne alkuris?

Mi glutis aeron.

--- Stanjo, sed vi tiel foriris en la haveno...

--- Ordinare mi foriris, per la piedoj. Sacxjo, versxajne vi jam devas iri, --- sxi kvazaux vidis el sia Kamennoostrovskij, ke Kruus denove rigardis la horlogxon, kaj, takte ne rigardante al mia flanko, faris signon al la detektivoj; tiuj levigxis, Klimov metis sur la sxultron rimenon de bunta junulara sako kun pentritaj sur sxvelinta flanko palmoj kaj knabinoj en bankostumoj, Grigorovicx, movinte la sxultrojn, pli oportune lokis sur la dorso eksmodan dorsosakon. Konspirantoj.

Mi ne sciis, kion diri. Pro senhelpeco aperis larmoj.

--- Gardu vin, Sacxjo, mi petegas, --- obtuze diris Stanjo kaj surmetis la parolilon.

[ Antauxa cxapitro ] [ Sekva cxapitro ]

Notoj pri la cxapitro

Dumo ---

Rusia parlamento.

grafo Palen ---

Generalo Petro Alekseevicx Palen partoprenis murdon de caro Pauxlo I la 11-an de marto 1801.

Karakozov ---

Dmitrij Vladimirovicx Karakozov (1840--1866), rusia revoluciulo, kiu malsukcese atencis Aleksandron II la 4-an de aprilo 1866. Estis pendumita.

Pestel --

Pauxlo Ivanovicx Pestel (1793--1826) estis unu el gvidantoj de t.n. «decembristoj» --- nobeloj, kiuj faris kontrauxcaran ribelon decembre de 1825, uzinte kiel pretekston la morton de antauxa caro Aleksandro Pavlovicx kaj surtronigxon de Nikolao Pavlovicx; la ribelo estis sufokita de Nikolao Pavlovicx, kaj ties gvidantoj estis pendumitaj (inklude Pestel-on) aux ekzilitaj en Siberion.

Aleksandro Pavlovicx ---

Aleksandro I (1777--1825), rusa imperiestro (1801--1825).

Nikolao Pavlovicx ---

Nikolao I (1796--1855), rusa imperiestro (1825--1855), frato de Aleksandro I.

Siro ---

Afabla alparolo al caro aux regxo.

dio ---

La vorton «Dio» prononcas kun majusklo veraj kredantoj, kaj kun minusklo --- tiuj, por kiuj tio estas nur kutima parolturno. (Rim. de la auxtoro)

Jungi cxaron antaux cxevalo ---

Rusa proverbo, signifanta malgxustan konsekvencon de agoj.

«Az» ---

Arkaika rusa nomo de «A», unua litero de la cirila alfabeto.

«Buki» ---

Arkaika rusa nomo de «B», dua litero de la cirila alfabeto.

«Vedi» ---

Arkaika rusa nomo de «V», tria litero de la cirila alfabeto.

«Dobro» ---

Arkaika rusa nomo de «D», kvina litero de la cirila alfabeto; krome, la vorto en la rusa signifas «bono».

kompo ---

Slanga vorto por komputilo.

Karadago ---

Krimea monto.

Aleksandro Sergeicx ---

Aleksandro Sergeicx Pusxkin (1799--1837) --- la granda rusa poeto.

la leonoj ---

Famaj skulptajxoj en Peterburgo.

Kruzensxterno ---

Monumento de fama rusia admiralo Ivano Fjodorovicx Kruzensxtern (1770--1846), sciencisto kaj maresploristo.

Deksesa linio ---

En Peterburgo domoj estas numerataj ne laux stratoj, sed laux «linioj»; linio estas unu flanko de strato.

[ Antauxa cxapitro ] [ Sekva cxapitro ]
 * Tjuratamo *  1

Varmego.

Onde tremas la horizonto. La stepo ankoraux ne estas forbruligita, ankoraux ne igxis morte-bruna kaj polvoza, sed jam estas tusxita de malmola flaveco. Ardas helblua antauxvespera cxielo; mankas nubetoj sur gxi, nur malhela punkteto de akcipitro fluas tra zenito.

De Kaspia maro cxi tien, de cxi tie al Altajo, tra Altajo en Mongolion kaj pluen, pluen, finigxante nur kun la kontinento, etendigxas tiu cxi admirinda, ne havanta egalajn al si, dissternita kaj presita per miljara suna inundo herba oceano.

La granda stepo. Grandioza kaldrono, bolinta dudek jarcentojn. Kiomfoje gxi elversxis ondojn, bruligantajn la lok-sidan mondon! Granda kulturo; ne tiom, eble, laux siaj finaj atingoj --- kvankam cxu ni, sxtopigxintaj en pezajn klifojn de senmovaj domoj, jugxu pri tio --- kiom laux originaleco kaj dauxro de tiu originaleco.

Venas huna car' Atilo...

Ie cxi tie --- nu, eble, iomete pli sude --- trapasis iam tiuj, kiuj, komence inundinte duonon de Rusujo per sango, poste elteninte ondon de responda ekspansio, delonge igxis kun tiu Rusujo kvazaux du flankoj de unu medalo; altvalora medalo, per kiu avara je premioj historio dekoracias tiujn, kiuj sukcesis elvivi kaj kunvivigxi.

Sankta tero.

Kvazaux meditante deirinte for de la ceteraj kaj kaptinte momenton, kiam oni ne rigardis al mi, mi surgenuigxis kaj rapide kisis tiun sekan kaj firman, kiel arbo, teron. Levigxis. De la hangaroj jam rapidis, saltetante sur nevideblaj de cxi tie malglatajxoj, malfermita jxipo; jam videblis estro de la Tjuratama sekcio de sxtatsekureco kolonelo Bolsohxojev, staranta en la auxto apud sxoforo kaj videble saltetanta kune kun la jxipo. Per unu mano li krocxigxis al la ventosxirmilo, per la alia tenis kaskedon cxe viziero.

Mi malrapide ekiris renkonte al li. La jxipo eksaltis kaj, skuigxinte per la tuta korpo, haltis senmove; Bolsohxojev, kun anticipe etendita mano, elsaltis sur teron. Ni manpremis.

--- Saluton, Jahxonto Aldabergenovicx.

--- Saluton, Aleksandro Lvovicx, bonvenon, --- li tusxis la kaskedon, antauxe, versxajne, surmetitan tro strecxe, por gxin ne forblovu vento. --- Jes, Ibrajo vin tre precize alterigis. Gxuste el tiu cxi loko estis elfluganta «Carido». Gxis la hangaroj estas tricent dudek metroj. La tirauxton, kiu elrulis la gravitavion el la stacio sur la kampon, stiris Usmano Gxumbajev. Kaj laux liaj propraj vortoj, kaj laux cxiuj atestoj --- al la aparato li ne proksimigxis. Li kondukis la tirauxton el la garagxo --- jen niaj garagxoj, maldekstre --- ne elirante el la kajuto; atendis, gxis oni alkrocxos; elkondukis sur la kampon, atendis, gxis oni malkrocxos, same ne elirante el la kajuto, kaj kun tehxnikisto Kislenko revenis al la garagxo.

Dum la konversacio ni nerimarkite aliris la avieton, veturigintan nin el Vernyj. Mi prezentis al Bolsohxojev miajn homojn, kasxigxintajn de suno en ombro de negranda, duone vitrizita stacidomo.

--- Cxu mi ankoraux necesas, Jahxonto Aldabergenovicx? --- demandis la juna piloto, elsxovigxinte el la kajuto. Bolsohxojev demande rigardis min. Mi geste resendis la demandon al li.

--- Tjuratamo estas jen, je tri verstoj, --- diris Bolsohxojev, svinginte la manon al masivo de negxeblankaj plurlogxejaj domoj, etendigxinta al norda horizonto kaj degelanta en suna vualo. --- Tie, --- la kolonelo montris per la fingro al sud-okcidento, --- estas startaj kapsuloj, tio estas pli fore, je cxirkaux dek sep verstoj. Sed, kiel mi komprenas, al ni ne necesas tien iri?

--- Dume ne necesas.

--- Tiuokaze, flugu, kara, --- diris Bolsohxojev al la piloto. Tiu kapjesis, adiauxe movis la manplaton, kaj entiris la kapon en la kajuton. Parabolaj riceviloj sur kresto de la avieto ekmovigxis, vivigxante, direktis sin en unu punkton, kaj la avieto senbrue ekflugis supren. Cxiam pli rapide... jen blindige trembrilis respegulo de suno, reflektita de iu el vitroj de la kajuto, jen gxi igxis malhela punkto, kiel la akcipitro --- kaj malaperis.

--- Rakontu plu, Jahxonto Aldabergenovicx, --- petis mi.

--- Stecxjo Cxerevicxnij dum la tuta mateno umadis en najbara al «Carido» nesto, --- kapjesinte, dauxrigis Bolsohxojev. --- Unu nia sercxavio, «Pomo», antaux tri tagoj revenis post gxenerala riparo, kaj Stecxjo estas tia pedanto... Iu sensilo malbone funkciis, ne kontaktis, sxajne, kaj li estis esploranta la skemon. Gxis «Carido» al li estis suficxe fari nur unu pasxon. Sed en la hangaro ja cxiam estas homoj. Aliaj tehxnikistoj, kaj krome gardisto, starigita cxe «Carido» post la tehxnika kontrolo, jxuras, ke Cxerevicxnij el la motora sekcio de «Pomo» ne eliris. Post forflugo de la grandprinco li tie ankoraux umadis dum cxirkaux kvar horoj, ecx malfruis por tagmangxo. Fine, la gardisto mem, Vardvano Nuriev. Dudek jaroj da senriprocxa servado. En depozicioj de atestantoj estas, certe, truoj je unu aux du minutoj, sed gxenerale cxio montras, ke proksime al la gravitavio li ne aliris. Kaj krome: duonhoron antaux surpostenigxo, li venis al la laborejo, tra paskontrolo venis, kun tute malplenaj manoj.

--- La eksplodaparaton al li povus transdoni, ekzemple, tiu Cxerevicxnij. Gxi povus esti anticipe kasxita, ni diru, ie en «Pomo». Suficxas nur duonminuto...

--- Jes, tiel ankaux povus esti. Versioj estas pluraj, sed la plej probabla sxajnas alia. Tamen, se vi permesos, Aleksandro Lvovicx, unue mi volus fari al vi demandon.

--- Je dio, Jahxonto Aldabergenovicx, bonvolu.

--- Cxu la fakto de minado de «Carido» estas absolute pruvita? --- Bolsohxojev per vocxo substrekis la vorton «absolute». --- Cxu ne estos tiel, ke ni vane...

--- Sed kial vi demandis, Jahxonto Aldabergenovicx? Cxu vi havas iujn dubojn?

--- Nu, kiel diri... --- gxenite balbutis la kolonelo, kaj subite, decidinte, diris: --- Ne nur dubojn, sed mi simple ne povas imagi!

Kruus kompreneme kunpremis la lipojn, kaj forturnis rigardon, bedauxre balancante la kapon. Klimov nazgruntis, turmentante per flavaj dentoj malmultekostan cigaredeton, havantan malbonsignan aspekton. Grigorovicx, kovrante sin de la suno per la manplato, observis la akcipitron, dronantan en blanka cxielbluo.

--- Jen ni parolas nun kvazaux pri io suficxe ordinara, afero kiel multaj... sed mi sentas min kiel en deliro, kiel en kosxmara songxo! Jen tiel, simple, murdi kvin homojn --- kaj ecx pli, Aleksandron Petrovicx-on! Ja lin cxiuj amis cxi tie... Eble, tamen estis malfelicxa akcidento?

--- Ho ve, Jahxonto Aldabergenovicx, --- respondis mi. --- Formale tio ankoraux ne estas pruvita, sed la fizikistoj kredigas, ke la motoro neniel povis doni eksplodon. Mi matene en Kramatorskon speciale telefonis, parolis kun tri ingxenieroj de la gravitmotora uzino --- ne. Cxiuj unuvocxe: ne. Nu, kaj kio koncernas la fakton --- miaj homoj frumatene elflugis al Lodejnoe Pole, por skrupule esplori kolektitajn fragmentojn de la sxipo. De vi ni provos telefoni tien --- eble, ili jam ion trovis.

Bolsohxojev silentis iom.

--- Do, en la auxton, cxu? --- diris li malgaje. --- Cxu ni veturu al la hangaroj?

Ne hastante, ni ekiris al la jxipo. Unua komprenis Klimov:

--- Ni ne lokigxos.

--- Jes, vere, --- Bolsohxojev ecx stumblis. --- Pardonu... mi vin solan atendis, Aleksandro Petrovicx. Oni min iel malgxuste informis.

--- Ni iru perpiede cxiuj kune, --- proponis mi. --- Gxuste laux vojo vi sukcesos priskribi la situacion.

Bolsohxojev kun preteco kapjesis kaj faris al la sxoforo, atendanta en la jxipo, liberigan geston per la mano. La jxipo, mallauxte grauxletinta en atenda regximo, estrece ekgrauxlis kaj eksaltis de la loko; abrupte turnigxis, klinigxante kaj risorte saltetante, kaj ekimpetis al la garagxoj.

--- Suspektoj falas antaux cxio sur Igoron Fomicx Kislenko nur tial, ke li, diference de la menciita de mi triopo, malaperis senspure tuj post la forflugo de «Carido», --- ekparolis Bolsohxojev. --- Aliflanke, li dufoje dum lastaj minutoj antaux la starto restis kun la aparato praktike sola --- nek el la aparato, nek el la tirauxto li estis videbla. En la hangaro li sola krocxis je pruaj hokoj du trenkablojn; tiam lin, verdire, povus vidi la gardisto. La gardisto tiun operacion reale ne estis observanta, sed Kislenko pri tio ne povis scii. Preterpasanta mehxanikisto Gusxcxin vidis pretere, kiel Kislenko umas kun la dua kablo, sed ion suspektindan en liaj agoj ne rimarkis --- ni konversaciis kun Gusxcxin tre skrupule. Kaj, fine, la plej probabla momento --- malkrocxo de la trenkabloj. Tio estas du aux tri minutoj, kaj neniu estis cxirkauxe. Magnetan, ekzemple, minon alkrocxi ie cxe la pouxpo --- estas sekunda afero, se scii, kie al gxi ne minacas desxiro per aerfluo. Kislenko, spertega tehxnikisto, tian kasxitan lokon sendube povus elpensi.

Vere, estis en cxio cxi io de kosxmara songxo. En la konversacio jen kaj jen flugis vortoj: spertega tehxnikisto, senriprocxa servado, kontrolita homo, fidinda laboranto... Kaj ja alie ne povus esti --- Tjuratamo! Sed samtempe sep tute senkulpaj homoj pereis per terura morto.

Kaj kion nun sentas la grandprincino Anastasia? Belulino, sagxulino, vera amiko; mi havis okazon danci kun sxi en lasta Kristnaska balo --- kiel li kaptadis rigardon de la edzo!

Kion sentus Liza aux Stanjo, se min...

Kaj --- mi, se sxin aux sxin?

Kiel sengarda estas homa korpo! Ecx karesante, eblas fari doloron; kion do diri pri intenca malutilo. Kiel tiu dieca guteto bezonas zorgon; kiomaj blindige belaj sentoj kaj agoj pendas sur hareto, en plena sklaveco de maldikega hauxteto, de mizeraj kotaj buletoj sur vandoj de angioj, de iu sinovio, de kasxita fonto de hormonoj --- ni gardu, gardu nin reciproke, helpu kaj pardonu, zorgu, kiel malsanulojn, ja ni cxiuj malsanas je tiu karno, rompebla, kiel konko de heliko, kaj vivavida, kiel avidas sunon verda folio. Alie simple ne eblas elvivi!

--- Sed kion tio, fakte, signifas --- malaperis? --- demandis mi.

--- Malaperis --- tio estas malaperis, kaj cxio, --- suspiris Bolsohxojev. --- Baldaux post la forflugo li iris hejmen por tagmangxi, --- li logxas cxi tie relative nemalproksime, en la proksima rando de Tjuratamo; de la haltejo de buso, kiu kursas inter la flughaveno kaj la urbo, estas distanco je tri minutoj de pasxado; tial li kutime tagmangxis ne en la kantino, sed hejme... Kaj jen --- ni ricevas mesagxon el la cxefurbo. Nu, dum ni ekturnigxis, pasis horo, ne malpli. Ni sercxas tie kaj tie --- mankas Kislenko. Cxiuj estas apude, sed lin, kiel oni cxe vi en Rusio diras --- kvazaux bovino per lango forlekis. El la laborejo foriris, al la hejmo ne venis. Ni iris al la fervoja stacio, al la busa stacio, al la pasagxera flughaveno, al cxiuj kasistoj, al cxiuj postenaj policanoj montris foton --- ne, ne memoras. Certe, tio ne estas garantio --- li povus tragliti, kaj oni lin ne memorfiksis, aux li fugxis sur preterirantaj auxtoj, cxio povus esti... Sed estas strange, tamen. Kaj, jen kia ankoraux strangajxo --- li, kiel montris trasercxo, tiumatene antaux ol iri el la hejmo al la laborejo, cxiujn legitimilojn neniigis.

--- Kiel do? --- konsternigxis mi.

--- Konduklicencon li forbruligis --- oni trovis pecon de bruligita kovrilo en cindrujo, kaj nenio pli restis. Pasporton li turmentis, kvazaux frenezigxis --- desxiradis cxiun pagxon kaj bruligis, la aglon trancxis per trancxilo kaj same volis bruligi, sed la kovrilo nur rande karbigxis, gxi estas malmola... En la sama cindrujo ankoraux estas cindro, jam ne eblas kompreni, de kio.

--- Kiel do li trafis en la laborejon?

--- Nu, la paspermesilon li evidente konservis.

--- Kaj cxu vi tiun paspermesilon ne provis sercxi en la urbo? En rubo, en urnoj... kaj simple, sur iu trotuaro, sur sxtuparo?

--- Verdire, ne.

--- Se esti logika, li, tuj post la afero, devus forigi ankaux la lastan el la tiom malamegataj de li legitimiloj. Ekzemple, rekte en la buso jxetis sub segxon, kaj ecx per kalkanumo premis... aux en kanaleton cxe vojrando. Ne, versxajne ne eblas trovi, se en kanaleton. Sed en la buso --- versxajne eblas trovi, Jahxonto Aldabergenovicx! Kaj en urno eblas!

Li kun dubo balancis la kapon. Tamen Kruus kontentigite eksnufis, ekkapjesis.

--- Kaj cxu en malsanulejoj vi lin sercxis?

--- Certe! En cxiuj tri hospitaloj, en cxiuj trauxmohelpejoj, en profilaktejo... ecx en kadavrejoj ni rigardis. Mankas. Kaj okazis neniaj incidentoj --- nek interbatado, nek auxtosubpremo, nek murdo, nek akcidento. Pri tio, ke tuj post la afero lin iu likvidis, ni tuj pensis. Nenie, nenio.

--- Jes, mi komprenas. Sed... mi diris pri io alia. Cxu psihxiatria malsanulejo estas en Tjuratamo?

Bolsohxojev mirigite jxetis oblikvan rigardon al mi.

--- Ne.

--- Kaj cxu urgxaj narkologiaj helpejoj?

--- Certe, estas, sep. Foje aperas ebriuloj... kaj ankaux narkotajxoj penetras foje el Centra Azio. Cxu vi pensas, ke unuaranga tehxnikisto Kislenko, eksplodinte la princon-heredonton de Rusio, tiel ebriigxis pro gxojo en la plej proksima stratangulo, ke ecx la hejmon ne sukcesis atingi kaj jam dum tuta tagnokto ne povas rekonsciigxi?

--- Ne tute tiel. Sed jen kio maltrankviligas min. Krimo, kiu aspektas ne motivita, tute ne nepre devas havi nekonatan por ni motivon. Gxi vere povas esti ne motivita.

Malantaux mia dorso auxdigxis kontentigita snufado de Kruus. Bolsohxojev konsternite movis la manplaton laux la vizagxo.

--- Mi preteratentis, --- konfesis li. --- Ne venis en la kapon. Ja vere: Aslanov, la lasta, kiu vidis Kislenkon antauxe, menciis, ke tiu estis ia stranga!

--- Jen. Necesos tre skrupule paroli kun cxiuj, kiuj vidis lin dum lasta tagnokto antaux la katastrofo. Kaj kun liaj parencoj. Cxu li havas parencojn?

--- Edzinon kaj du knabojn.

--- Do, ankaux kun la edzino. Kaj nun jen kio, --- gxis la hangaroj restis tute malgranda distanco, kaj mi volis priparoli tiun tiklan por mi demandon, dum cxirkauxe estas minimumo da homoj. --- Oni diris al mi, ke Kislenko estas komunisto.

--- Jes.

--- Cxu delonge?

--- Dum dek du jaroj.

--- Kiu akceptis liajn votojn?

--- Altanses Erkinbekova, --- la vocxo de Bolsohxojev igxis estima, preskaux adora.

--- Cxu cxi tie, en Tjuratamo?

--- Jes.

--- Ni devos konversacii kun sxi.

--- Tio ne eblas, Aleksandro Lvovicx. Antaux tri jaroj sxi mortis. --- Bolsohxojev mediteme strabis min, versxajne pensante, kiel mi komprenis sekundojn poste, cxu ne opinios mi tion, kion li intencis diri, mallerta peno flati al cxefurba ulo --- lin, certe, oni jam informis, ke la sendito de la centro estas samkonfesiano de la suspektato --- kaj poste decideme finis: --- Sxin entombigis la tuta urbo, kiel sanktulinon.

--- Tiuokaze necesos konversacii kun la nuna prioro de la Tjuratama stelo, --- senemocie diris mi.

La konversacio rompigxis. Lastajn tridek metrojn ni pasxis silente; suferanta pro varmego nordano Kruus, ne povanta plu deteni sin, ofte visxadis la vizagxon per vasta, iomete parfumita tuko. Malferminte antaux ni pordon de la administra alo, Bolsohxojev, kasxante okulojn, balbutis malklare:

--- Kaj tamen, vidu... Kislenko estis abstinulo.

2

En kabineto de estro de flughavena gardistaro, kie ni provizore instalis nin, estis relative malvarmete; susuris kaj turnadis diafane tremantan kapon ventolilo. Kruus-on, kondukatan de unu el lokaj laborantoj, juna kozaka kapitano, evidente felicxa pro tio, ke li ricevis okazon partopreni la enketon de tiom sxoka krimo, mi sendis al la narkologiaj helpejoj; Grigorovicx-on --- al la hejmo de Kislenko, ordoninte trasercxi cxion ne simple, sed gxuste kun celo trovi aliajn spurojn de anomala, mallogika konduto de la suspektato, ja min treege maltrankviligis tiuj bruligitaj legitimiloj; al Klimov mi ordonis rigardi la laborlokon de Kislenko, sercxante ajnan kasxlokon, aux spurojn de produktado de la mino. Tri knaboj de Bolsohxojev ekiris, kompatindaj, sercxi la paspermesilon --- teda kaj malmulte perspektiva laboro, sed ni ne rajtis neglekti ion ajn. La kabineto malplenigxis --- restis Bolsohxojev mem kaj mi. Li, anhelante, iomete demande jxetis oblikvan rigardon al mi kaj malbutonumis sian militjakon, poste superan butonon de la cxemizo. Li eksidis kontraux la ventolilo, domagxe balancante la kapon pro cxiuj cxi aferoj, kaj dum iu momento sxajnis al mi mirinde simila al la ventolilo --- sama ronda, plata, malgxoje klinita kaj bonkora vizagxo. Nur de la ventolilo blovetis fresxo, sed de Bolsohxojev --- varmego. Mi visxis la sxvitan frunton per dorsa flanko de la manplato, eksidis sur randon de tablo apud telefonoj, metis la manon sur parolilon.

--- Jen pri kio mi ankoraux volis vin demandi, Jahxonto Aldabergenovicx.

--- Mi auxskultas vin, Aleksandro Lvovicx.

--- Fakte, se io estus, vi mem al mi dirus... Cxu ne okazis iaj provoj malhelpi laboron sur la lancxejoj, aux... iuj atencoj kontaux okupitaj en «Ares» fakuloj...

--- Certe, mi dirus, --- respondis Bolsohxojev. --- Tio estis gxuste la unua, kio venis en mian kapon. Kaj se la unua --- do, malgxusta, tiel la tuta mia sperto montras. Tute nenio okazis, Aleksandro Lvovicx. Cxio estas pura. Se okazus, mi scius... kaj tutegale mi parolis pri tio kaj kun la estro de gardistaro de la kosmodromo, kaj kun la uloj, respondecaj pri sekureco de gvidaj fakuloj. Nenio. Nek cxantagxo, nek minacaj leteroj, nek atencoj, nek diversioj. Tio estas ne «Ares».

--- Sincere dirante, mi opinias same, --- diris mi kaj levis la parolilon. Klavumis kodon de Lodejnoe Pole, poste telefonnumeron, tuj poste --- kodon, sxaltantan ekranadon de lineo. Meze de la klavaro ekbrulis verda lampeto, kaj en la parolilo auxdigxis alta, interrompigxanta fajfeto --- do, la interparolo ekiris tra cxifrilo, kaj subauxskultado igxis neebla.

Mi bone sukcesis. Tuj alvenis Sercxjo Stacxinskij el la grupo «Az».

--- Tio estas Trubeckoj. Kio estas cxe vi, Sercxjo? Cxu vi rigardis?

--- Jes, Aleksandro Lvovicx, cxio estas gxusta, estas neniaj duboj. Diversio.

Jes. Mi por sekundo fermis la okulojn. Nu, fakte, neniu ja dubis. Sed pravas ja Bolsohxojev --- ne eblas imagi. Duobligxo de personeco: mi jam dum dek sep horoj okupigxas pri la krimo, sed en profundo de la animo gxis nun ne povas ekkredi, ke tio vere estis krimo, sed ne malfelicxa akcidento.

--- Cxu vi estas certa? --- mi tamen ne sukcesis min deteni. Stacxinskij silentis iom.

--- Sinjoro kolonelo, nu ne turmentu vin, --- diris li milde. --- Duboj malestas.

--- Kia mino? Kies? Cxu vi sukcesis determini? --- mi supersxutis lin per demandoj, kaj la tono, sxajne, estis iomete tro abrupta --- sed mi tre malvolis aspekti deprimita.

--- La fragmentoj, certe, estas en terura stato, --- respondis Stacxinskij. --- Ni transportos ilin al Peterburgo kaj cxion esploros ankorauxfoje en la laboratorio. Sed anticipa konkludo estas tia: memfarita mino, produktita amatore. Kartocxo kun likva oksigeno plus acida eksplodigilo plus magneto plus cxirkauxfluiga kesto. Cxio genia estas simpla. Per tia acxajxo nin cxiujn eblas ekstermi, se ekprodukti gxin amase. Gxi estis alkrocxita sub maldekstra tira paraboloido --- la paraboloido estis forrazita dum ono de sekundo, la gravitavio ekturnigxis cxirkaux lauxlonga akso... gxenerale, jen tiel.

--- Komprenite, --- diris mi. La vocxo iomete rauxkigxis, mi singarde tusetis.

--- Kio? --- ne komprenis Stacxinskij.

--- Nenio, Sercxjo, mi simple tusas. La gorgxo spasmis pro tiaj novajxoj. Kiam vi intencas movigxi al Peterburgo?

--- Eble, post tri horoj. Mi jxus finis la esploradon. Ni nun komencas paki cxion --- kiam pakos, tuj elflugos.

--- Vi tie... esploru la sxipon antaux la elflugo.

--- Tjfu-tjfu-tjfu. Vere, tiel eblas komenci timi propran ombron. Ia infera malicajxo.

--- Ankoraux demandon, Sercxjo. Kiom da tempo necesas, por krocxi tian surprizon sur sxelo de avio?

Stacxinskij snufis.

--- Du sekundojn kaj duono. Sekundon, por sxovi la manon al brusto aux en pendantan sur sxultro sakon, sekundon, por elmeti, kaj duonsekundon, por levigxinte sur piedpintoj, fari «plauxd'!».

--- Komprenite, --- denove diris mi. --- Bone... Kia vetero estas tie?

--- Dankon, ke almenaux ne pluvas. Kaj cxe vi?

--- Kaj cxe ni --- sxvito pluvas de ni, --- respondis mi. --- Nu, sukceson. Se en la laboratorio io aldone montrigxos --- telefonu. Mi dume ne intencas reveni.

Mi surmetis la parolilon kaj levis la okulojn al kviete atendanta Bolsohxojev --- tiu duonfermis la okulojn, submetante la vizagxon al la ventolilo; liaj haroj, nigraj kaj malmolaj, hirtigxis kaj dancis en aera fluo.

--- Nu jen, --- diris mi. --- Eksploda aparato, kiun povus konstrui ecx infano. Estas bone, ke cxe ni maloftas infanoj kun similaj inklinoj. Oksigena kartocxo kaj acida kapsulo.

Bolsohxojev malfermis la okulojn kaj denove domagxe kapjesis. Poste subite ekvigligxis, iom lame --- versxajne sxvelis la piedo pro sidado --- alkuris la telefonon kaj kaptis la parolilon. Mi desxovigxis, por ne malhelpi. Bolsohxojev klavumis iun mallongan numeron kaj, atendinte, kiam tie oni levos parolilon, temperamente ekparolis kazahxlingve. Mi desxovigxis pli; cxi tie, diablo min prenu, mi ne povus diri ecx «didad gmadlobt». Abomena sento estas senlingveco; oni tuj sentas sin fremda kaj sensignifa. Bolsohxojev faris kulpajn okulojn, kaj, kaptinte momenton, kovris la mikrofonon per la mano kaj flustris:

--- Pardonu, Aleksandro Lvovicx. La hodiauxa stapla dejxoranto ne komprenas la rusan.

--- Lasu, Jahxonto Aldabergenovicx. Ne li ne komprenas la rusan, sed mi ne komprenas la kazahxan. Bedauxrinde. Mi al vi venis.

Bolsohxojev iomete ekridetis, jam auxskultante, kion oni diras al li de tie. Poste ion diris, balancinte la kapon, kaj surmetis la parolilon. Silentis iom. Dum ioma tempo ni silente rigardis unu al la alia.

--- Ne pli frue ol antauxhieraux Kislenko ricevis en la staplo likvan oksigenon. Dek ok kartocxojn. Por hierauxa tago estis planita longa superalta flugo de ekologia sondilo «Ozono», tio estis por gxi.

--- Necesas spuri sorton de cxiu kartocxo, --- diris mi. --- Cxu ne povus iu krom li...

--- Ni sekvos, --- respondis Bolsohxojev. Pauxzis. --- Ja tio estas li, li, Aleksandro Lvovicx.

--- Kaj klarigi, kiu ordonis al Kislenko ricevi la oksigenon kaj kiam, --- mi denove frotis la frunton. --- Ohx, vidas mi, ke estas li... Invitu la atestantojn, Jahxonto Aldabergenovicx. Kaj la unua estu tiu, kiu vidis, ke Kislenko aspektis «iel strange».

Riparisto Aslanov depoziciis, ke antauxhieraux, t.e. en tago antaux la katastrofo, li renkontis Kislenkon cxe la pas-kontrolo. Versxajne, tiu revenis el la hejmo post tagmangxo. Li staris apud la interna elirejo, jam sur la teritorio de la aerodromo, kaj rigardadis sian paspermesilon, evidente, jxus montritan al la gardisto. Aslanov tiam sxercis: cxu vi vin mem cxesis rekoni sur foto, cxu maljunigxis, dikigxis? Kislenko levis al li la okulojn, kaj ili estis iaj strangaj, estingigxintaj kaj obtuze-nekomprenemaj, kvazaux la tehxnikisto ecx Aslanov-on, sian malnovan kamaradon kaj cxiaman kunludanton je domeno kaj damoj, ne rekonis, pli gxuste, ne tuj rekonis, sed kun peno rememoris. Aslanov-on afekciis la vizagxo de Kislenko --- gxi estis laca kaj cxu krueligxinta, cxu malfelicxa. «Mi ecx pensis, ke almenaux lia edzino estas mortanta», --- diris Aslanov. Tamen, tiu vizagxesprimo post momento malaperis, Kislenko ekregis sin. Li ion balbute sxercis --- Aslanov ecx ne memoris, kion gxuste, sed diris strangan, memorigxintan frazon: «Cxu cxiuj frenezigxis...» Aslanov, iomete ofendigxinte, ecx petis precizigi, sed Kislenko, versxajne jam fine rekonsciigxinte, ekridis, frapis lin laux la sxultro kaj diris: «Tion mi pri miaj aferoj diris». Poste li ekiris al la hangaroj. Gxenerala opinio pri Kislenko estas plej pozitiva: bona kamarado, bonega laboranto, vera komunisto.

Elektrotehxnikisto Cxonia depoziciis, ke vespere de la sama tago renkontis Kislenkon en la metiejo, tiu estis ion tornanta per tornilo. Krom li, en la ejo estis neniu. Al Cxonia, veninta en la metiejojn hazarde, sercxante perditan notlibreton --- li poste trovis gxin en tute alia loko, en la kantino --- sxajnis, ke Kislenko estis konfuzita kaj maltrankviligita de la renkonto. Cxonia pri nenio lin demandis, sed Kislenko mem komencis klarigi: diris, ke fabrikas por la fileto donacon por naskigxtago... Interalie, la filoj de Kislenko havas naskigxtagojn en novembro kaj marto. Sed dum la interparolo Cxonia pri tio ne rememoris --- li estis zorgigita de la perdo kaj rapide foriris. Gxenerala opinio pri Kislenko estas plej pozitiva: tian justan, kompateman, cxiam pretan helpi homon oni malofte povas renkonti.

Samtempe tri atestantoj depoziciis, ke en la mateno antaux la katastrofo Kislenko aspektis forte ekscitita. Sed tiam oni tion ne atentis --- cxiuj estis en bona humoro, sciante, ke okazos renkonto kun la grandprinco, homo, kiun, kiel mi ankorauxfoje konvinkigxis, cxiuj cxi tie profunde estimis.

Tamen, reveninte el la kampo sur la tirauxto, Kislenko sxangxigxis --- el li oni kvazaux elmetis iun risorton, li cxirkauxrigardadis, kvazaux ne tre bone komprenante, kie li estas kaj kion li cxi tie faras. Li ektremadis pro ajna brueto; kiam oni al li alparolis el malantaux la dorso, li ekkrietis. Tamen, li preskaux tuj foriris. Por tagmangxi, tiel decidis cxiuj. Opinioj pri Kislenko estas plej pozitivaj.

En la regeneracian sistemon de la flugopreta «Ozono» estis instalitaj cxiuj dek ok kartocxoj. La lancxo estis nuligita nur pro tumulto, komencigxinta pro la pereo de «Carido». Elementa kontrolo montris, ke unu el la instalitaj kartocxoj estas malplena, jam eluzita. La kartocxojn instalis Kislenko. Fakturon pri ricevo de oksigeno subskribis estro de meteologia servo de la kosmodromo Sapgir. Tiaspecaj flugoj estis suficxe ordinara praktiko: meteologoj skrupule observadis staton de la atmosfero sur diversaj altoj super Tjuratamo, penante unusignife klarigi, cxu malboninfluas al gxi, aux tamen ne, lancxoj de grandaj sxipoj.

Cxirkaux la oka vespere mi kun Bolsohxojev permesis al ni interrompi laboron kaj trinki po glaso da kafo kun sandvicxoj. Sed ne sukcesis mi ecx la unuan gluton trankvile fari, kiam eksxutigxis vicaj novajxoj.

Revenis la knaboj de Bolsohxojev kaj fiere donis al Jahxonto Aldabergenovicx la paspermesilon de Kislenko. Ili trovis gxin en unu el busoj, kursintaj de la aerodromo al la urbo kaj reen; ili trovus ecx pli frue, sed malfelicxe gxuste hodiaux tiu buso ne kursis, io paneis en transmisio. La paspermesilo kusxis sur planko sub unu el segxoj, duonkovrita per kauxcxuka substernajxo, dekrocxigxinta de la metala fundo. Gxi estis tute sendifekta; evidente, Kislenko jam ne turmentadis gxin. Trinkante kafon, mi kun domagxa miro rigardis la vizagxon sur la foto --- ordinaran vizagxon de bona mezagxa homo, timigite strecxitan, kiel tio cxiam okazas sur fotoj en oficaj dokumentoj, kun miopaj sulketoj cxe la okuloj, kun malgranda nevuso sur maldekstra vango, kun molaj lipoj; sub la maldekstran paraboloidon tiu homo metis minon. Mi ne komprenas, pensis mi, ne komprenas. «Cxu cxiuj frenezigxis...» Ne komprenas. Kaj tiam venis Grigorovicx --- Klimov, nenion trovinte, venis jam pli frue kaj silente sidis en la angulo, sole kun siaj teruraj cigaredoj. Grigorovicx same nenion trovis --- neniajn strangajxojn, krom kovrilojn de bruligxintaj legitimiloj. Kaj la edzino de Kislenko, jam serioze maltrankviligita de malapero de la edzo kaj de nia aktiveco, nenion interesan sukcesis rememori por li. Kvankam, dum la nokto antaux la katastrofo Kislenko preskaux ne kusxis; sxi lasis lin en la kabineto, kun nekomprenebla atento studantan lernejan lernolibron «Historio de Rusio dum nova tempo», prunteprenitan de la pli agxa filo, --- li legas kun ia mirego, levas la okulojn, movante lipojn, poste denove legas. Sed cxu tio estas riprocxinda?

Kaj gxenerale li estis, kiel cxiam. Nur tre laca. Tre. Ia malplenigita. Sed sxi decidis, ke simple estis multe da laboro pro la forflugo de la grandprinco, kaj nenion demandis.

Unu strangan frazon li diris al sxi, kaj pro tiu frazo nun, post la okazintajxoj, eblis terurigite krii. Jam forirante matene al la laboro en la tago de la katastrofo, kisinte la edzinon je la vango, li ridetis iel nekutime severe kaj diris: «Nu bone. Mi repagos anstataux vi cxiuj, puremuloj beataj. Bedauxrinde, lin mem mi jam ne atingos». Sxi demandis, kion li volas diri, sed li ne respondis.

Mi denove celis mian sandvicxon, kaj eksonoris telefono. Bolsohxojev prenis la parolilon, halo-is, auxskultis, kaj donis gxin al mi.

--- Kruus, --- diris li.

--- Trubeckoj, --- diris mi en la parolilon.

--- Ni trovis lin, --- pro evidenta emocio Kruus pli forte, ol kutime, tiris siajn kauxcxukajn estonajn vokalojn. --- Venu, tio estas kvina urgxa narkologia helpejo. Kislenko estas tre malbona. Kaj la plej malbona estas tio, ke mi ne komprenas, kio kun li okazas.

3

Kislenkon oni trovis cxirkaux la dua horo sur strato, nemalproksime de haltejo de buso, kursanta inter la aerodromo kaj la urbo, sed ne tiu, sur kiu li kutime eliris, sed je du haltejoj poste; versxajne, la sian li simple preterveturis. Versxajne, en la buso li eksentis sin malbone, li komencis perdi konscion --- sed iel elrampis, vagis gxis kasxita sur bordo de kanaleto, en arba ombro, benko, kaj tiam fine senkonsciigxis. Kiam tio okazis --- ne eblas diri precize; Tjuratamo estas urbo labora, tage sur strato eblas renkonti malmultajn homojn. Trovis Kislenkon du gimnazianoj, irantaj hejmen post lecionoj. Ili vokis policanon. Jen bildo: falinte flanken, sidas sur la benko homo, el la busxo fluas strieto de salivo, odoras je alkoholo, la pantalono estas malseka pro urino. Certe, la policano decidis, ke la homo estas ebria gxis senkonscia stato. Li vokis «rikoltistojn de ebriuloj». Tiuj, kvankam okazo estis rara, ne tre cerbumis; veturigis en la helpejon, faris klisteron, injekton kaj lasis dormi. Dum la transportado Kislenko ion balbutis, kvazaux deliris, sed kiu ja auxskultas en tiaj okazoj? Tamen, unu sanitaristo, el junaj, al li cxio cxi ankoraux sxajnis nova, fiksmemoris treege, el lia vidpunkto, absurdan frazon --- gxuste pro sia absurdeco ja gxi fiksigxis en la memoro. Malklare balbutinte ion pri, kiel li nekompreneble esprimis, «demokrataj fiuloj», Kislenko subite tre klare diris: «La popolo malsatas, kaj al vi cxi tie ne suficxas ordinaraj estroj, ankoraux carojn vi denove establis...»

Du aliaj sanitaristoj ne povis konfirmi la depozicion de la juna kolego, sed unu necerte kapjesis: jes, pri la caro estis io, sed kio gxuste --- ne fiksigxis en la memoro.

Nur matene kuracistoj ekmaltrankvilis serioze --- Kislenko ne rekonsciigxis; li jam evidente ne dormis, sed estis sen konscio, kaj de tempo al tempo terure ekkriis. Oni faris analizojn. Spurojn de narkotajxoj oni ne trovis, spurojn de alkoholo --- trovis en minimuma kvanto. Tiom homeopatia dozo neniel povus kauxzi similan efekton. Versxajne, tiel mi pensis, Kislenko simple trinkis kvindek gramojn por kuragxo antaux la afero aux tuj post gxi, por malstrecxigxi. Ne pli. Sed malstrecxigxi li ne sukcesis.

Oni penis lin rekonsciigi. Provis cxion --- de la plej elementaj rimedoj, kiel salamoniako, gxis komplikaj kompleksaj injektoj --- cxio estis vana. Oni penis determini personecon, sed ne trovis iujn ajn legitimilojn, kaj kiam, poiome ekkomprenante, ke la okazo estas ja tro netriviala, oni informis la urban polican administrejon, tiam jam Kruus venis.

--- Por purigi la konsciencon mi ripetis cxiujn analizojn, --- rakontis Kruus, kaj mi rigardis la renversitan, sekigxintan, jam kovritan per grizetaj vangoharoj vizagxon de Kislenko sur kuseno. Gxi tiom ne similis la foton en la paspermesilo... Kvazaux la tehxnikisto pasis tra iu katastrofo, tra terura, mezepoka milito, kie oni senhauxtigas vivajn homojn, kie sucxinfanojn oni jxetas en flamon. De tempo al tempo liaj lipoj sensone movigxis. Lumo de surtabla lampo, staranta sur norma hospitala sxranketo cxe la litkapo, elhakis el la vizagxo akrajn nigrajn ombrojn, ili sxajnis truoj. --- Nenio, cxio estas pura. Estas neniaj spuroj de psihxomimetikaj, halucinogenaj drogoj, de drogoj, plialtigxantaj sugestieblecon... Entute estis neniaj drogoj, krom tiuj, kiujn oni injektis al li cxi tie. Memorante vian implicite eldiritan hipotezon, mi penis malbloki lian memoron, --- la lipoj de Kruus ektremetis. Sxovinte la manon ien profunde sub evidente fremdan hxalaton, kaj umadinte cxe la brusto, li eltiris sian largxan naztukon kaj visxis la vizagxon. Pretere mi rimarkis, ke la naztuko jam perdis sian aromon. Gxi odoris je medikamentoj, je malseka kahela planko, je homa korpo, suferanta sur la lito --- sed ne plu je parfumo. --- Kaj tiam, Aleksandro Lvovicx, mi preskaux trafis sur apudan liton por longe.

--- Kiel?

Kruus sxovis la tukon reen.

--- Li rekonsciigxis. Li malfermis la okulojn, sidigxis sur la lito. Mi memoras, ke mi sukcesis ekgxoji --- ja cxio iras glate, ni tuj komencos esplori... Kaj tiam li ekkriis: «Ne! Mi ne volas! Ja li estas viva! Li ridetas al mi!» Mi konfesu al vi, ke tian suferon, tian malesperon mi observis neniam dum mia vivo. Li provis desalti de la lito. Lin kun peno tenis du sanitaristoj. Tiam li komencis krii: «Mortigu min!» Kaj mi, parte pro timo, parte dezirante almenaux iel trankviligi liajn evidentajn, kvankam tute nekompreneblajn al mi suferojn, rapidis endormigi lin. En trankviligan, malstrecxigan dormon.

--- Cxu liajn kriojn vi iel fiksis?

--- Cxio estas en la diktofono. Kaj ankoraux tie estas frazo, kiu sendube plikompletigos kaj plibeligos vian liston de strangaj frazoj, diritaj de Kislenko dum lasta tagnokto. Li ekdormis momente, sed ial dormis maltrankvile, baraktis, kaj kvazaux luktis kontraux iu. Kaj subite klare ekkriis: «Pro kio vi la virinon?... OMON bugrita, kiun vi defendas? Ili, Judasoj, Rusion vendas, kaj vi cxi tie kun bastonegoj!» Poste li sensone ankoraux ion balbutis --- mi penis legi laux la lipoj, sed sencon ne kaptis --- kaj subite tiel mallauxtete, senhelpe: «la flagon, la flagon supren... ili vidu nian, rugxan...» Kaj jam poste --- nenio.

Mi ecx per la dentoj ekknaris. «Mallauxtete», «senhelpe» --- kio do okazas! Kompatinda, kompatinda homo!

Kiel diris Iraklo? «Trovu ilin kaj mortigu». Jen, mi trovis.

--- OMON, --- malrapide ripetis mi nekonatan vorton.

--- Kion signifas tiu vorto, mi ne scias, --- tuj diris Kruus. Diablo pikis min je la flanko.

--- Kaj kion signifas la sekvanta post gxi, cxu vi scias?

Kruus digne premis la lipojn.

--- Pf! Cxu mi ne estas rusiano, Aleksandro Lvovicx? --- demandis li kun penema volga akcentado je «o».

--- Nu bone, bone, Voldemaro Olgerdovicx, pardonu. Cxu vi estas certa, ke vi gxuste auxdis?

--- Kislenko tre klare akcentas vokalon «o», pli forte, ol mi jxus montris. Ne povas esti iaj duboj. Du «o» kaj akcento sur la lasta silabo.

--- Eble, io en kriminala slango? Necesos konsulti krimfolkloristojn... Kvankam de kie tehxnikisto Kislenko scius?..

--- Eble, tio estas nomo? --- supozis siavice Kruus. --- Tio estus tre sukcese... Kvankam... --- samkiel mi, interrompis li sin, --- tiuokaze kial poste staras pluralo: «kun bastonegoj»?

--- Kion vi opinias pri fumpauxzo, Voldemaro Olgerdovicx? --- demandis mi.

--- Volonte. Al mi tiu cxambro jam iom... --- li ne trovis vortojn, kaj ecx ne penis fini la frazon, --- ecx sen tio cxio estis komprenebla.

--- Mi sidos cxi tie, --- diris Bolsohxojev. En la cxambro lokigxis sep litoj, kaj cxiuj ili estis liberaj, krom tiu, sur kiu suferis en sia nekomprenebla senkonscia stato Kislenko. La kolonelo, kunkrocxinte la fingrojn kaj gxibetigxinte, sidis sur apuda lito orfe kaj malgaje. --- Eble li ankoraux ion diros.

Ni eliris en la koridoron. Ni iris preter kulpe rigardantaj kuracistoj --- unu el ili tuj eniris en la pordon malantaux niaj dorsoj, por anstatauxi Kruus-on; iris preter ploranta edzino de Kislenko, iam, versxajne, bela, sed jam forte dikigxinta tagxikino --- Kruus, tubforme kunpreminte la lipojn, negative balancetis la kapon responde al sxia senespera rigardo.

La narkologia helpejo estis kasxita profunde de malgranda, sed densa kaj pompa gxardeneto, kaj rufa lumo de stratlanternoj cxi tien ne penetris. Ni deiris malantaux angulon, por ne frapu la okulojn lumo de forta lampo super la enirejo, kaj eksidis sur benketon en mallumo, sub grandegaj steloj, tralumantaj de la velura cxielo tra truoj en arabeskaj linioj de platanoj.

La manoj de Kruus tremis, mi donis al li fajron. Ekflagris orangxkoloraj fajretoj.

Estis silento.

--- Cxu hipnota programado? --- demandis mi.

--- Mi komprenas, --- nehaste ekparolis Kruus, --- ke vin, kiel nefakulon, cxio pensigas pri tio. Vere, ni konas kelkajn okazojn, kiam krimuloj, por fari iujn agojn per aliulaj manoj, per manoj de hazardaj homoj, kiujn ecx ne eblas suspekti, uzis tiun teruran trukon, --- li nervoze enspiris la fumon, kaj tiu movo montris klaran kontraston al afektita trankvileco de la parolo. --- Kiel tio okazas? Unue homon oni akcelite sugestias, kutime anticipe enmetinte en la organismon drogojn, plifaciligantajn tiun operacion. Kun mangxajxo, trinkajxo, aux --- per aerosolo... Ekzemple, heksametildekstraliserginbromidojn, aux ion similan, ne gravas. Gravas tio, ke iliajn spurojn eblas detekti en la organismo ecx post du aux tri semajnoj post la enmeto --- sed mi ilin ne trovas. Kaj nur antaux semajno neniu --- tion vi mem al mi diris --- sciis, ke la grandprinco ekveturos al Peterburgo. Plu. Pri la ricevita sugestio la homo ne memoras kaj vivas senzorge. Sed en certa momento, sub influo de iu anticipe enkondukita en la programon prajmo --- koda vorto, posxtkarto kun certa bildo, apero de homo kun certa aspekto, finfine, post specifa batado de horlogxo, estis tia okazo --- por kelka tempa intervalo la homo igxas roboto kaj faras vicon de kelkaj, strikte difinitaj agoj. Lia kapablo varii ilin depende de konkreta situacio estas minimuma.

--- Cxu vi volas diri, ke por tio, ke Kislenko konstruu oksigenan minon, gxuste tiun tipon de mino devus enmeti en lian konscion la krimulo?

--- Tute prave, --- kapjesis Kruus.

--- Do, la krimulo devis anticipe scii, ke antaux la forflugo de «Carido» Kislenko ricevos en la staplo la oksigenon?

--- Sendispute.

--- Sed la decido pri lancxo de la pilotata sondilo «Ozono» okazis kelkajn tagojn antaux ol igxis sciate pri la forflugo de «Carido».

--- Jen, vidu, denove malkonformo. Sed la plej grava sekvos. Plenuminte la programon --- transdoninte, ekzemple, pakajxon al iu, aux instalinte minon --- jes, minon, okazis precedencoj --- la «peono» nenion memoras pri siaj agoj kaj plu vivas senzorge. Kaj ecx se oni lin pridemandas, li negas cxion kun maksimuma natureco. Mi neniam ecx auxdis, ke la programo estis konstruita alie, por krimuloj tio estas la plej alloga varianto. Post malblokado de memoro, se gxi estas sukcesa --- cxe mi gxi kutime estas sukcesa, --- modeste ensxovis Kruus, --- la «peono» rememoras pri tio, kion li faris en senkonscia stato kaj ecx foje rememoras la sugestian operacion mem. Kvankam tio okazas malpli ofte, ja tie staras la plej fortaj blokoj... Kaj en cxi tiu okazo, mi petas rimarki, cxio estas mala. Kislenko preskaux tagnokton antaux la krimo aspektas, kvazaux li rekonsciigxis en nekonata mondo. Sed aspektas li tute inteligente, nur perpleksite --- sed «peono» aspektas, male, stultete, auxtomatece, sed pri nenio miras. Poste Kislenko rapide adaptigxas, lia tuta memoro estas je lia dispono, kaj li kondutas ne nur inteligente, sed, pardonu, ingxenie --- el evidente hazarde trovitaj materialoj produktas eksplodan aparaton.

--- Eble, tamen, Sapgir, aux iu el superaj estroj de la administracio de la aerodromo? --- tute perdante firmajxon sub la piedoj, senhelpe supozis mi. --- Ili ja sciis pri la planata flugo de «Ozono»...

Sed ne pri baldauxa flugo de «Carido», --- tuj interrompis mi min mem. Pri tio neniu sciis. La grandprinco decidis flugi subite --- komprenis, ke povas permesi al si du tagojn.

--- Plue, --- ne auxdante min, prelegis Kruus. --- Farinte la agon, li, anstataux forgesi gxin kaj igxi normala, igxas ecx pli malnormala. Fakte, li estas en sxoko kaj, plej probable, gxuste pro la farito. Kiam mi penas malbloki lian memoron, anstataux rememori sin krimanta, li, jugxante laux lia sovagxa krio «Mi ne volas! Li estas viva!», igxas antauxa, kutima si, bona kaj kompatema homo, kiu nun ne plu povas vivi kun tia pezo sur la konscienco. Kiam mi lasas lin, li dauxras lukti kontraux nekompreneble kiu, trovigxante en iu iluzia mondo. Kio estas tiu mondo, laux kelkaj fragmentaj frazoj ne eblas diri, sed mi kredigas vin, ke en la korpo de Kislenko eklogxis nun iu alia. Kaj kontraux antauxa Kislenko li luktas gxismorte.

--- Skizofrenio... --- balbutis mi. Kruus kuntiris la sxultrojn. --- Kaj la legitimiloj? --- rememoris mi. --- Kial li bruligis la legitimilojn?

--- Kion mi povas diri? --- denove kuntiris la sxultrojn la psihxologo. --- Necesas transporti lin al Peterburgo --- tie, kun tuta aparataro, ni provos kompreni. Kaj necesas hasti. Li lauxlitere forbrulas antaux niaj okuloj.

El la silento auxdigxis rapide proksimigxanta bruo de auxto. Hastema, malsupra lumo de auxtolanternoj lekis delikatan hauxton de arboj --- verdetaj dum tago trunkoj elsaltis el la mallumo kiel morte-blankaj fantomoj kaj ree kasxigxis. Dejxetinte la cigaredstumpon, mi ekstaris por rigardi, kiu alveturis.

Gxuste kiel mi atendis, tio estis Grigorovicx. Forveturante de la aerodromo cxi tien, mi sendis lin konversacii pri Kislenko kun prioro de cxi-tiea stelo de komunistoj. La konversacio donis neniajn rezultojn. Bonega homo, honesta, skrupule digna, cxiam strebanta helpi kaj defendi. Ne kapablas ofendi ecx musxon. Post la morto de Altanses Erkinbekova li estis unu el kandidatoj al Tjuratama prioro. Apenaux ne elektigxis.

--- Jes, --- diris mi kun malfacila suspiro, --- cxi tie por ni ne plu estas aferoj. Certe, ni esploru la version pri la estro, sed... Doktoro, cxu transportado ne malutilos al nia suferanto?

Kruus longe sercxis sian tukon. Finfine trovis. Visxis la lipojn. Poste la frunton.

--- Mi absolute ne scias, --- poste respondis li.

[ Antauxa cxapitro ] [ Sekva cxapitro ]

Notoj pri la cxapitro

Tjfu-tjfu-tjfu ---

Laux rusa supersticxo oni devas trifoje kracxi trans maldekstra sxultro, por ke malbona auxguro ne realigxu.

OMON ---

Otrjad Milicii Osobogo Naznacxenija --- Speciala Milicia Tacxmento (rus.).

akcentado je «o» ---

Laux la norma rusa prononco senakcenta «o» proksimigxas al «a», sed en kelkaj dialektoj (inklude kelkajn volgajn) tio ne okazas kaj «o» klare diferencas disde «a».

[ Antauxa cxapitro ] [ Sekva cxapitro ]
 * Denove Peterburgo *  1

Sxin mi amis tute alie. Sxi estis, kiel knabino: versxajne tia sxi restos cxiam. Kaj komence, longe, mi kvazaux estis trankviliganta kaj karesanta infanon, kaj sxi estis fidanta min kaj alpremigxanta; sed en iu momento, kiel cxiam, tiu senlima vira potenco super la delikata, elasta, gxoja, subite rompis kluzojn, kaj mi ekbolis; kaj sxi jam ne simple estis obeanta --- sxi avide submetadis sin, kaptadis kun jubila krio, kaj mi estis malfermanta translimajn profundojn kaj reversigxanta, penante fordoni al tiu di-benita abismo la tutan animon kaj esencon; kaj vere por momento estis mortanta...

Per speciala avio ni ekflugis nokte kaj, iomete atinginte la sunon, venis al Pulkovo en malfrua vespero. Rekte el la flughavena domo mi telefonis al Stanjo --- neniu respondis. Kaj nun, kvankam, antaux ol revenis spiro, revenis ankaux rongxanta maltrankvilo pri sxi --- cxu sxi ne ekmalsanis, kie sxi povas esti en tia malfrua horo, cxu funkcias la telefono --- mi estis felicxa, ke mi venis al Vasiljevskij.

--- Karulo mia...

--- Cxu?

--- Bela mia...

--- Jes, tia mi estas.

--- Vi sopiris pri mi, mi sentas.

--- Tre.

--- Kiel tio placxas al mi.

--- Kaj al mi.

--- Kiel al mi placxas cxio, kion vi faras kun mi!

--- Kiel al mi placxas fari tion kun vi!

--- Eble, vi ankoraux mangxi deziras? Vi ja ne mangxis bone dum la tuta tago!

--- Mi amas vin, Liza.

--- Ho Dio! Kiom longe vi ne diris tion al mi!

--- Cxu?

--- Tutajn dek du tagojn!

--- Kaj cxu vi...

--- Mi tre-tre forte vin amas. Cxiam pli kaj pli forte. Se tio dauxros, en kvindekjara agxo mi igxos simple blanka veruko ie sub via akselo. Cxar mi ne povas desxirigxi de vi.

--- Mi ne deziras verukon. Mi deziras knabinon.

--- Kaj kiel vin Pauxlinjo amas! Cxu vi scias, al mi sxajnas, ke jam iomete kiel viron. Al sxi estos malfacile, mi timas, forgesi pri via bildo, kiam venos sxia tempo.

--- Kiam gepatroj amas unu la alian, la infanoj amas la gepatrojn.

--- Prave. Sxi rigardas min, kaj vin amas; rigardas vin, kaj min amas...

--- Cxu al vi ne estas malfacile kun mi, Liza?

--- Mi estas tre felicxa kun vi. Tre-tre-tre.

Folioj sur vento.

Sed cxu kulpas ili, ke ne scipovas flugi mem? Kiu auxdacos kapti ilin el vento kaj jxeti en koton kun krio: «Via flugo estas mensogo, vin tiras la vento! Tio, ke vi flugas nun, tute ne signifas, ke vi povos flugi cxiam...»?

Tra la kurtenoj el la fenestroj likis avara griza lumo. En la mangxocxambro, malantaux ne tute fermita pordo, egalmezure tiktakis la horlogxo. Senfunde malhelis malsupre la tapisxo, kiel fumaj fantomoj staris la speguloj. La hejmo.

Sxia spiro tiklis miajn harojn sub la akselo --- tie, kie sxi intencis alkreski. Preskaux metinte sxin sur min, mi brakumis sxin per ambaux brakoj, forte-forte, preskaux spasme --- kaj tutegale mi deziris fari tion ecx pli forte, ecx pli proksime.

Kaj, kiel cxiam post amoro, mi por ioma tempo igxis malkutime babilema. Mi deziris cxiujn pensojn rakonti al sxi, cxiujn nuancojn... almenaux tiujn, kiujn eblas.

--- Vi neniam rakontis tiel detale pri viaj aferoj.

--- Cxar tiu afero estas ne tia, kiel la aliaj. Cxu vi komprenas, mi cxiam pensas --- versxajne, ne hazarde tio estis gxuste li. Tia justa, tia honesta, tia preta helpi al cxiu humiligita. Ja li ecx en la deliro plu defendis iun, plu batalis por iu nur al li sola komprenebla idealo. Jen en kio estas la afero. Simple tiu idealo igxis monstre perversa.

--- Mi ne povas imagi tion.

--- Ankaux mi. Sed li, mi sentas, imagis. Tio estis por li natura. Kvazaux iu iomete sxangxis iujn akcentojn en lia animo --- kaj tuj tiuj kvalitoj, kiujn ni kutimis, kaj prave kutimis, taksi plej supere, igxis monstrajxoj. Sciu, mi antauxe pensis, ke homo ne havas kvalitojn tute malbonajn aux tute bonajn, ke tre multo dependas de situacio. En unu situacio mildeco estas utila, sed en alia gxi montrigxos sia malo kaj igxos salivemo kaj senhelpa humileco, kaj tiuj situacioj havas egalajn rajtojn okazi. En unu situacio severeco egalas al krueleco, sed en alia gxuste gxi estos vera bonkoreco. Pardonu, mi ne povas dume formuli pli bone, la penso drivas... Nun mi ekpensis, ke cxio estas tute alie. Situacioj, kie bonkoreco estas pereiga, kaj savas krueleco, ne havas ekzistorajtojn. Se la mondo faras el fiereco malmildecon, el fidelo altrudemon, el fidemo stultecon, el helpo perforton --- tio estas malbenita mondo.

Sxi suspiris.

--- Certe, Sacxjo. Vi rompas malfermitan pordon. Bonkoreco sen Dio estas salivemo, fiereco sen Dio --- malmildeco, helpo sen Dio --- perforto...

Mi ridetis kaj karesis sxian kapon.

--- Sacxjo, cxu ve ne sentas, ke mi pravas?

--- Kislenko ankaux antauxe ne kredis je dio --- kaj estis bonega homo. Kaj poste plu ne kredis tute same --- kaj igxis rabia hundo.

--- Se li kredus je Dio, lin ne ricevus diabloj.

--- Kiomajn kredantojn ili ricevas, Liza! Kaj kiomajn ateistojn --- ne ricevas!

En la mangxocxambro, interrompinte pacan tiktakadon, eksonoris la telefono.

--- Kiu tio povus esti? --- timigite demandis Liza. --- Estas preskaux la tria horo...

Kaj mia koro stumblis. Kvankam Stanjo neniam telefonis al mi hejmen, kaj des pli neniam telefonus nokte, la unua freneza penso estis --- kun sxi io okazis.

Ne, ne kun sxi. Telefonis Kruus.

--- Pardonu, ke mi gxenas, --- diris li per senkolora pro laco vocxo, --- sed vi, kiel mi scias, matene raportos en la ministrejo, kaj mi volis, ke vi sciu. Kislenko mortis.

--- Cxu li ankoraux ion diris? --- post pauxzo demandis mi.

--- Ecx ne vorton. Bonan nokton.

--- Bonan nokton, Voldemaro Olgerdovicx. Mi dankas vin. Iru ripozi.

Mi surmetis la parolilon.

--- Cxu io okazis? --- tre trankvile demandis el la dormocxambro Liza.

--- Ankoraux unu korpo ne eltenis disduigxon inter justo homa kaj justo diabla, --- diris mi.

--- Kio?

--- Liza... Pardonu. Cxu vi permesos, kiel escepton... mi rekte cxi tie fumu, cxu?

--- Certe, Sacxjo, --- momente respondis sxi. Kaj post pauxzo: --- Sed pli bone vi tion ne faru, vere.

Mi ecx ridetis kontrauxvole. En tio estis sxi tuta. Amata mia.

--- Jes, vi pravas. Mi ne fumos.

--- Pli bone venu al mi. Mi vin facilete cxirkauxkisos.

Mi ekiris al sxi. Sxi sidis en la lito, etendigxinte renkonte al mi; mallerte malhelis sur delikata, jaspe brilanta en mallumo brusto anguloza ligna kruceto.

--- Cxu Liza estas tiu, kiu lispas? --- demandis mi.

--- Gxuste tiu.

Mi sidigxis sur randon de la lito, kaj sxi tuj brakumis min per ambaux brakoj. Mallauxte demandis:

--- Li mortis, cxu?

--- Jes.

--- Cxu vi lin tre bedauxras?

Plauxd'-plauxd'-plauxd'.

--- Tre.

--- Ja li estas murdinto, Sacxjo.

--- Li trafis iun teruran muelilon. Mi fordonos la vivon, por ekscii, kio lin tiel kripligis.

--- La vivon ne fordonu, --- petis sxi. --- Vi ja min mortigos.

2

--- ...Do, por mi estas senduba, ke ni renkontis treege rapidan, tute novan, aux, almenaux nenie antauxe registritan manieron de krimcela influo al homa psihxo. Mi ne ekskludas tion, ke kun similaj okazoj nia, kaj ecx la monda praktiko jam renkontigxis, sed ne sukcesis ilin identigi, cxar, kiel vi vidas, identigado cxi tie estas treege malfacila. La influita objekto ne robotigxas. Li plene konscias sin, li konservas bazajn trajtojn de sia karaktero --- sed konduta reago de tiuj trajtoj terure misformigxas. Kaj, aldone, se jugxi laux la okazo kun mortinta Kislenko, baldaux post plenumo de krima ago la influita objekto mortas pro io simila al cerba inflamo, kauxzita de psihxa sxoko. La sxokon, siavice, kauxzas, kiom eblas jugxi, kreskantaj spasmaj osciloj de la psihxo inter du gxeneralaj variantoj de konduto. Esence, ekde momento de apero de tiuj osciloj la homo estas destinita al morto --- ambaux variantoj estas kondicxitaj de la plej esencaj karakterizajxoj de lia egoo, kaj samtempe ili ne nur estas reciproke ekskludaj, sed ecx pli, el pozicio de cxiu el ili la alternativa varianto estas abomena, humiliga, atestas pri plena morala degenero de egoo, pri plena socia degradigxo.

--- Eble, tio tamen estas ia malsano? --- demandis Lamsdorf. Malgaja, li sidis trans tablo kontraux mi, apogante la kapon per la manoj. Tra fendoj inter la fingroj ridinde kaj kompatinde hirtigxis liaj famaj vangoharoj.

--- La fakuloj kredigas, ke ne, --- respondis mi.

--- Mistera afero, sinjoroj, --- diris el sur divano la ministro. Li sidis en angulo, metinte la kruron sur alian kruron, kaj estis ekfumanta pipon. Samkiel mi antaux tagnokto, li venis al la ministrejo rekte el aerodromo --- pro la katastrofo de «Carido» li devis cxifi programon de lastaj tagoj de sia Auxstralia vojagxo --- kaj li same estis vestita ne oficiale. --- Mistera kaj timiga. Cxu kontaktojn de Kislenko vi jam esploris?

--- Mi lasis homojn en Tjuratamo, --- respondis mi. --- Kun kazahxaj kolegoj ili esploros lastajn tagojn de la vivo de Kislenko laux minutoj, estu certa. Kaj samtempe mi ne tre kredas, ke tio ion donos.

--- Kial? --- levis la brovojn la ministro.

--- Kislenko vivis simple, malfermite. Hejmo --- laboro, laboro --- hejmo... Kaj ankaux tablo en korto --- domeno kaj damludo. Hazardaj homoj en Tjuratamo praktike ne ekzistas.

--- Sed iu ja gxin prilaboris?

Mi kuntiris la sxultrojn.

--- Iu prilaboris.

--- Kiel vi interpretas tiun frazon... e-e... --- la ministro prenis kunpinglitajn pagxojn de kusxanta apud li sur la divano raporto; pli firme preminte la pipon en la busxangulo, per libera mano li elprenis el surbrusta posxo okulvitrojn kun rompitaj arketoj kaj alportis al la okuloj: --- «Bedauxrinde, lin mem mi jam ne atingos»?

--- Mi timas, ke same, kiel vi, Anatolo Feofilaktovicx, --- penante paroli senemocie, respondis mi. --- Atentante, aldone al cxio cetera, la fakton de kripligo de la legitimiloj, atestantan pri subite riveligxinta patologia malamego al la cara familio kaj ties simbolaro, mi inklinas opinii, ke per tiu frazo Kislenko esprimis bedauxron pri neeblo plenumi terorisman agon rilate de lia imperiestra mosxto.

--- Dio savu kaj absolvu nin! --- timigite balbutis Lamsdorf kaj faris krucosignon.

--- Cxu vi opinias, kolonelo, ke ni devas plifortigi gardadon de la dinastianoj?

Mi kun dubo balancis la kapon.

--- Ecx la plej etan spuron de sisteme funkcianta organizo ni ne trovis.

--- Vi trovos, sed estos jam malfrue! --- ekkriis Lamsdorf.

--- Aliflanke, --- respondis al si mem la ministro, mediteme spireginte per la pipo, --- kia, je diablo, povas esti plifortigo de gardado, se plej kontrolita homo povas jen tiel frenezigxi senkauxze kaj elpafi al la imperiestro tutan sxargilon...

--- Vi, ekzemple, --- sufloris mi.

Li silente ekrigardis al mi.

--- Vi, homo decidema kaj principema, aktive sxatanta justecon, samtempe arda patrioto de via patra Kurska gubernio, --- klarigis mi, --- subite rimarkis, ke lasta el la aprobitaj de Dumo kaj konsentitaj de la imperiestro ukazoj iel limigas rajtojn de Kurskaj kamparanoj. Nu, ekzemple, vica elektrolinio trairos ne tra Kursko, sed tra Belgorodo, kaj en Belgorodaj vilagxoj elektroenergio kostos je duonkopeko malpli. Gvidata de via principemo, simple bolante pro indigno, vi dum la plej baldauxa auxdienco alvenas la imperiestron kaj, manpreminte, silente sendas eksplodan kuglon en lian ventron.

--- Kion vi diras, princo! --- indigne ekvigligxis Lamsdorf.

--- Pardonu, Ivano Volfovicx, tio ne estas preparitajxo, mi improvizas. Sed tio, kiel al mi sxajnas, estas tre bona ekzemplo de tio, kio okazis al Kislenko.

--- Jes, jenaj aferoj, --- post pauxzo diris la ministro, kaj, grakgxemante, kun peno ekstaris. Ekiris laux la kabineto --- malrapide, iom sxanceligxante. Versxajne, li tro sidis en segxo de avio Kanbero --- Peterburgo. --- La aferoj bonas, kiel fulgo blankas...

Lamsdorf konsternite balancis la kapon.

La ministro dum ioma tempo pasxadis tien-reen, de tempo al tempo ellasante per la pipo grizviolajn nubetojn de aroma, miela fumo. Poste li haltis antaux mi. Mi ekstaris.

--- Ja sidu vi...

Tiam mi permesis al mi sidi.

--- Mi ja sidi jam ne povas, je Dio... Kion vi intencas fari plu?

--- Nu, unue, prilabori la kontaktojn de Kislenko; cxiel ajn, tio estas deviga proceduro. Ni pri tio jam parolis. Due, mi volas retrospektive evidentigi analogiajn krimojn, se tiaj okazis. Statistiko estas granda scienco. Eble, ni sukcesos trovi ion, ecx iajn legxojn riveli. Kaj, trie, estas ankoraux unu ideeto... kiel aldona sukerajxo.

--- Kio? --- demandis la ministro.

--- Min maltrankviligas la deliro de Kislenko. Ja gxi estas treege sencohava, kaj fakte, priskribas iun tute konkretan bildon. Kontraux iu li batalas, defendas iun virinon... kun sama ardo, kun kia vi, Anatolo Feofilaktovicx, viajn Kurskajn kamparanojn.

Lamsdorf foliumis kusxantan antaux li sur la tablo ekzempleron de la raporto, ekkuris per la okuloj laux linioj.

--- Kaj plue. La lastaj vortoj, kiujn diris Kislenko dum sia vivo.

--- «La flagon, la flagon supren... ili vidu nian, rugxan...» --- lauxte legis Lamsdorf. --- Cxu tio?

--- Jes, tio.

--- Supozinde, la flago estas rugxa? --- precizigis la ministro.

--- Supozinde. Cxu vi ne havas iajn asociajxojn?

--- Sincere dirante, ne.

--- Mi same, --- diris Lamsdorf. --- Kvankam tio, certe, estas krocxajxo. En la indikilo de Hagelström...

--- Stop', stop', Ivano Volfovicx. La afero estas en tio, ke la rugxa simbolaro estis vaste uzata de fruaj komunistoj en tiu epoko, kiam la komunismo --- prakomunismo, pli gxuste --- penis en diversaj landoj kontesti potencan regon de historie kreigxintaj administraj strukturoj. Tio estis stultajxo, certe, kvankam kauxzita de katastrofaj sociaj movigxoj de la dua kvarono de la antauxa jarcento... sed se tio estus sukcesa --- tuj al la komunismo venus fino. Baldaux igxis klare: ju plian perforton propagandas instruo aux movado, des pli da kriminalaj elementoj igxas gxiaj adeptoj, senrevene transformante la tutan konfesion en kriman bandon, --- cxar, ju pli perforto estas rangigata kiel reordigo de la mondo, des pli oportuna rimedo por profitcela perforto igxas la instruo aux la movado.

--- Mi ie legis tiun frazon...

--- Sendube, Ivano Volfovicx! En la jura fakultato vi ja devus gxin legi! «Kio estas la "popolamikoj" kaj per kio ili minacas al la popolo», Vladimiro Uljanov. Eklezia nomo --- Lenin.

--- Al mi lia stilo cxiam sxajnis tro peza, --- pale ridetis Lamsdorf.

--- Ankaux pro «Agni-jogo» kapo doloregas, --- ofendigxis mi.

--- Al la afero, sinjoroj, al la afero! --- senpacience diris la ministro.

--- Ja mi gxuste pri la afero parolas, Anatolo Feofilaktovicx. Sub rugxa flago, ekzemple, heroe pereadis sur barikadoj Lionaj teksistoj en mil-okcent-tridek-kvara jaro --- tute ne krimuloj, sed simplaj, justaj, malesperigitaj de mizero laboruloj. Estis ankaux aliaj ekzemploj. Kaj jen. Povas esti, eblas, ne ekskludeblas, ekzistas ia probablo --- ke konservigxis ia hermetika sekto, konservanta instruon de komunismo en primitiva sovagxeco kaj tute degenerinta... nu, io simila al la Irlandaj fanatikuloj, kiuj jam meze de nia jarcento eksplodigadis Londonajn magazenojn.

La ministro penseme spiregis per la pipo, plu starante meze de la kabineto, apoginte unu manon je la flanko kaj faltis la vizagxon. Tamen la vizagxo de Lamsdorf serenigxis:

--- Kiel sukcese estas, ke la imperiestro komisiis tiun cxi aferon al vi!

--- Mi volus tiel pensi, --- diris mi.

La ministro subite ekmovigxis antauxen kaj, plu faltante la vizagxon, aliris proksime al mi. Mi denove levigxis. Li prenis mian kubuton.

--- Se estas tiel, povas malkovrigxi tute monstraj misteroj, --- mallauxte kaj abrupte diris li. --- Kolonelo, cxu vi estas certa?.. Cxu vi estas preta plu esplori tiun cxi aferon --- aux vi, kiel komunisto...

--- Mi estas pli ol preta, --- respondis mi. --- Tio estas afero de mia honoro.

Dum ankoraux sekundo li atente rigardis en mian vizagxon, poste deiris kaj eksidis, denove metinte la kruron sur la kruron. Tiam ankaux mi eksidis.

--- Kion vi intencas fari por prilaboro de tiu versio? --- demandis li.

--- Mi intencas konsulti rekte la sesan patriarkon de komunistoj de Rusio, --- decideme respondis mi.

Denove miaj interparolantoj dum ioma tempo silente digestis tiujn vortojn. Poste Lamsdorf demandis:

--- Sed cxu tio estas deca?

--- Tio estas neevitebla. Ecx se li nenion scias pri tio --- mi inklinas pensi, ke ne scias, --- tiam, almenaux, li pli bone ol cxiuj ceteraj kapablos montri al mi homojn, kiuj povas ion scii. En la patriarkejo ekzistas fako pri ligoj kun eksterlandaj eparkioj --- por ke gxiaj laborantoj komencu doni al mi informojn, mi ankaux bezonos subtenon de la patriarko. Krome, ekzistas tia ricxega afero, kiel onidiroj kaj legendoj --- kaj same ili ne preteriras la patriarkon.

--- Do, tio estas racia, --- diris la ministro. --- Kiam vi intencas veturi al Simbirsko?

--- Mi esperas sukcesi jam hodiaux. Ekstremokaze --- per la unua matena flugo, je la sesa kaj dek kvar. Tempo estas kara. Io sugestas al mi, ke tempo estas kara.

--- Dio al vi helpu, Aleksandro Lvovicx, --- diris la ministro kaj, elpreninte el la posxo «bulbon» de horlogxo, rigardis al ciferplato. Levigxis.

--- Dankon, Anatolo Feofilaktovicx. Nun ankaux mi havas al vi demandon. Cxu mi agu kiel reprezentanto de MSxS, aux simple kiel privata persono, kiel konfesiano, strebanta al konversacio?

La ministro ekpensis, sxajne --- kun ioma malplezuro. Versxajne la demando sxajnis al li rekta gxis sentakteco --- li deziris, ke mi faru oportunan por la kabineto de ministroj decidon memstare.

--- Pli bone turnu vin kiel privata persono, --- nevolonte diris li post longa, gxena silento. --- Komprenu... ekflaros gazetistoj kaj levigxos ondo --- jen, imperia servo denove enmiksigxas en aferojn de konfesioj. Ekgrumblos Sinodo, el Dumo eksxutigxos interpelacioj. Al ili nur preteksto suficxas... Pruvu poste kvindekan fojon, ke vi ne estas fiulo.

--- Bone, Anatolo Feofilaktovicx, mi gxuste tiel agos, --- diris mi. Li abrupte reensxovis la horlogxon en la posxon.

--- Gxis la funebra ceremonio restis kvardek minutoj, kaj mi ankoraux devas razi min kaj alivestigxi. Ivano Volfovicx, cxu vi iras?

--- Jes, certe.

--- Do, ni renkontigxos malsupre. Kaj vi, Aleksandro Lvovicx?

--- Mi esprimos miajn kondolencojn al la pereintoj per akcelita enketado de la afero, --- diris mi.

3

Super Lepora insulo ventre murmuregis basoj de adiauxa saluto. Alte tintetis vitroj. La funebra procesio etendigxis de Isaaka katedralo laux la tuta kajo kaj tra tuta Triunua ponto. Venis regxino de Grandbritio kun pli agxa filino, bela kaj avara je demonstro de sentoj --- sxin oni siatempe opiniis ebla fiancxino por la grandprinco; venis la kronprinco de Germanio, ne tro sukcese kasxanta sub malvarma masko sian afekcion pro la tragika pereo de la kuzo --- Vilhelmo-Frederiko mem jam ne kapablis forlasi la Potsdaman palacon; kvazaux plenmano de Kristnaskaj piceaj ornamajxoj movigxis, tenante sin proksime unu al la alia, parencaj monarkoj de Skandinavio; la prezidanto de Tutcxinia Kunveno de Popolaj Reprezentantoj respektoplene subtenis la kubuton de Pu I --- jam tute kadukigxinta, sekigxinta, kiel grilo, cxirkauxvolvita gxis la okuloj, sed tamen riskinta persone demonstri lastan omagxon; decidinte ne prokuri la aferon al la filo, venis mikado, kaj post li --- multenombraj regxoj de Indocxinio. Preskaux cxiuj kronoj de la mondo, malgxoje klinitaj, kiel unu familio defilis laux tiuj lokoj, kie mi kutime perpiede pasxadis hejmen, kaj ilin vipis malseka balta vento.

Rigardante sur ekranon de televidilo, staranta en angulo de la kabineto, mi antaux cxio vokis al mi la estron de la grupo «Buki» leuxtenanton Papazjan.

--- Jen, ankaux por vi aperis laboro, Azero Akopovicx. Kaj ne nur por vi persone, sed por la tuta grupo. Tiel estos pli gaje. Faru por mi ekstrakton el cxiuj eblaj kriminalaj informoj laux jen proksimume kia principo: murdatencoj aux provoj de diversioj, inklude sukcesajn, kun ne tute klaraj kaj tute neklaraj motivoj. Unuavice sercxu okazojn, kiam kriminto post la krimo igxis psihxe nevalida aux pereis, aux mortis en neklarigitaj cirkonstancoj.

--- Komprenite, --- kapjesis la leuxtenanto. Mi sentis, ke li impetas al la laboro: la enketo estas sensacia, la grupo ekzistas jam dum pli ol tagnokto, sed ankoraux ne ricevis ecx unu taskon. --- Laux kiu regiono?

Mi malgaje rigardis al li kaj silentis.

--- Cxu laux tuta Rusio? --- penis diveni li.

--- Laux la tuta mondo, --- diris mi. Li fajfetis. --- Sed laux Rusio, certe, antaux cxio.

--- Dum kia periodo? --- jugxante laux la vocxo, lia entuziasmo iomete estingigxis.

Mi malgaje rigardis al li kaj silentis.

Lia vizagxo etendigxis. Ankaux li silentis --- diveni li jam ne kuragxis.

--- Dum cxirkaux cent kvindek jaroj, --- diris mi finfine. --- Kiom suficxos fidinda statistiko. Movigxu en direkto, kontrauxa al la kronologia: la nuna jaro, la antauxa jaro, la antauxantauxa jaro kaj tiel plu.

Li kuragxe auxskultis, rimarkeble seriozigxinte. Kaj tiam mi, por jam fine mortbati lin surloke, neglekte informigxis:

--- Cxu du horoj al vi suficxos?

--- Sed timu ja dion, sinjoro kolonelo!.. --- ekkriis li, sed mi rapide etendis la manon kaj tusxis lian manplaton, strecxigxintan sur la tablo.

--- Ne, Azero Akopovicx, tio jam estis mia sxerco. Mi iomete vin gajigas antaux la atako. La laboro estas infera, mi bonege komprenas. Ne hastu, faru skrupule. Sed ankaux ne prokrastu. Mi tuj donos al vi kopion de mia raporto pri Kislenko --- elporti el la kabineto mi ne permesos, rigardu cxi tie. Tiam vi pli bone komprenos, kion mi sercxas. Kaj vi memstare faros selekton de faktoj, kiujn trovos viaj knaboj. Mi ne havas por tio tempon.

Dum Papazjan, lokigxinte en angulo, kun profesia rapideco foliumis la raporton, mi telefonis al cxifristoj kaj demandis, cxu ne venis al mia nomo raportoj de Karavajcxuk. Tiuj venis. Kiel estis atendite, okazis neniaj incidentoj en Usona parto de la projekto «Ares». Tamen, la usonanoj kun treega afablo dankis pro la averto, promesis pligrandigi gardadon de okupitaj en la projekto personoj kaj esprimis esperon, ke ni trovos eblon informi ilin pri rezultoj de la enketo, se tiuj rezultoj, el nia vidpunkto, tusxos interesojn de Nord-Amerikaj Sxtatoj. Sur la version «Ares» eblis meti finan krucon.

Tute seriozigxinta pro la legito Papazjan redonis al mi la raporton, kaj foriris, kaj mi direktis min al lingvistoj. Kaj ankaux tie cxio estis malbona. La vorton «OMON» sciis neniu. Komputila prilaboro de la termino montris, ke plej probable gxi estas mallongigo, kaj ni por nelonge retrovis esperon --- sed kiam la kompo komencis elsxuti sennombrajn variantojn de malcxifrado, de ankoraux tute simplaj «Obeanta Majoro Observanta Naturon» kaj «Ordeno de Monda Ordigo de Nacioj» gxis tute nedigesteblaj, mi kaj la operatoro nur kracxis sen anticipa interkonsento; kaj se priatenti, ke la mallongigo povus esti alilingva? Unuvorte, tiu fadeno same nenien kondukis.

Tiam mi revenis en mian kabineton.

3

--- Ho, saluton! Kie vi estas?

--- En la oficejo.

--- Cxu vi jam revenis?

--- Jam hieraux. Tuj post la dekdua mi provis telefoni al vi el la flughaveno, sed neniu alvenis.

--- Ha, do ankaux vi telefonis?

--- Cxu vi estis hejme?

--- Jes, mi kusxis senforte. Kaj, kiel cxiam, iu simple dissxiradis la telefonon, sed mi preferis morti, ol ekstari. Tre malfacila estis tago, mi kuradis cxie, kiel cxevalo --- sercxis, cxu ne bezonas iu haki lignajxon.

--- Pardonu, mi ne komprenas.

--- Laboron mi sercxis, Sacxjo, kio ja cxi tie estas nekomprenebla. Mono necesas.

--- Stanjo, --- singarde diris mi, --- eble mi tamen povus...

--- Sxajne ni jam parolis pri tio, --- seke interrompis sxi. --- Ni ne rekomencu.

Helpon per monbiletoj sxi neniam akceptis en ajna formo. Ecx, kiel tio nomigxas, por mastrumado. Ecx prunte: de aliuloj sxi opiniis sin rajta pruntepreni, sed de mi --- ne. Sxi povis pretere mencii, ke en la hejmo lauxlitere mankas mangxajxo, kaj tuj arangxi por mi caran tagmangxon aux vespermangxon; kaj sxi, sidante kontrauxe kaj bekante el sia telereto, informis intertempe, ke mono restis por du tagoj, kaj se iu «Nova vorto», ekzemple, prokrastos honorarion, do necesos meti dentojn sur breton --- kaj en mian gorgxon ne povis trairi peco, kvankam kuiris sxi cxiam mem kaj cxiam bonege. Unufoje mi provis silente submeti sub paperon sur sxia skribotablo ducentrublan monbileton --- matene, jam surstrate, mi trovis tiun monbileton en palta posxo. Mi preskaux forbrulis pro honto.

--- Do, cxu trovigxis hakenda ligno?

--- Imagu, jes. Sxajne mi ricevos postenon de malsupera redaktisto en literatura sekcio de «Rusa hebreo». Kaj kio estas tre valora --- ne necesas cxiutage iri al la oficejo. Eblas alkuri unu aux du fojojn dum semajno, preni tekstojn --- kaj iri hejmen.

--- Sed kio okazis, Stanjo? Kial subite akrigxis monbezono?

--- Venis tia momento. Por sxpari por estonta vivo. Nu, estas neinterese rakonti, Sacxjo.

Kaj cxio. Sxi aludas al malfacilajxoj, sed neniam rakontos, en kio ili estas. Iam, kiam tiu trajto nur komencis riveligxi en sxi --- en unuaj monatoj estis nenio simila --- al mi sxajnis, ke sxi faras tion intence. Poste mi komprenis, ke alie sxi ne povas, en tio estas sxi tuta. Konscii, ke sxia vivo ne estas paradizo, mi, certe, devas, sed scii ion konkretan por mi estas senutile, cxar ja tutegale mi ne povas iel helpi, kaj sxi ecx gxeni min ne deziras, sxi mem sukcesos... Foje al mi sxajnis, ke mi falas de glacia muro; mi krocxigxas, penas teni min, gxissange rompante la ungojn, kaj ne povas --- ili glitas laux polurita blendo.

--- Cxu vi venos hodiaux?

--- Mi tre volus.

--- Kiam?

--- Ecx nun.

--- Bonege. Sed sciu, mi havas al vi peton, pardonu. Hodiaux al mi neatendite venas Janusz Kwiatkowski --- cxu vi memoras, mi rakontis, tiu redaktoro el Lodzo. Tio estas ne homoj, sed krokodilidoj. Matene li telefonas kaj diras, ke elflugas. Cxi tie li havas aferojn por tri tagoj en fonduso de subteno de okcident-slavaj literaturoj, do, anstataux pagi por hotelo, li min informas, ke logxos cxe mi, kaj jen ni, malnovaj amikoj, finfine bone intervidigxos. En novembro li vizitis min preterveturante, vidis, ke mi havas du cxambrojn... Vespere li venos, cxu vi imagas?

--- Kun peno, sed imagas.

--- Cxu mi povas, cxu ne --- li ecx ne demandis. Kaj mi, gxenerale, iomete malsanas, kaj en la hejmo cxio mankas. Cxu vi ne povus acxeti ian mangxajxon?

--- Sendube, --- diris mi, --- certe. Vi povus ne klarigadi tiom longe. Post horo mi elveturos.

--- Dankon, vere! Kaj jen kio ankoraux: cxu la sxlosilojn vi havas cxe vi?

--- Certe.

--- Mi nun havas tute truan kapon, tial mi diras, dum memoras --- lasu ilin, mi donos ilin al li por tiuj tri tagoj. Ne sidos ja mi apud la pordo, auxskultante lian sonorilon...

--- Certe, --- diris mi. --- Atendu.

--- Kison.

--- Reciproke.

Mi trairis preter dejxoranto, grumblinte: «Mi estos post tri horoj»; furioze skrapante per la kalkanumoj je asfalto, preskaux kuris al mia auxto. La sxlosilo eniris en la startigilon nur post tria provo. La motoro ekronkis, ekgrauxlis. Mi preskaux forgesis signali turnigxon. Turnis al Miliona strato, kun fajfa rapido traveturis preter la palacoj, preter Marsa Kampo, kaj enfluis en densan torenton, kiu, kiel senfine longa, artika testudo rampis laux Sadovaja-strato suden.

Esence, tiuj cxi radaj benzinaj auxtacxoj jam estas anakronismo. Jam dum longa tempo oni ellaboradas projektojn pri konvertado de individua transporto al gravita tirado, same kiel cxe aeraj sxipoj --- ne necesas vojoj, ne necesas benzino, ne estas bruo, ne estas eliggasoj, rapido laux ajna malfermita spaco estos tricent, ecx kvarcent verstojn hore. Sed tio postulos plenan anstatauxigon de la tuta auxtaro --- unue; treege malfaciligos vojregadon --- due; krome, auxtaj kaj vojaj magnatoj rezistas, kiel tricent spartanoj --- trie; nu, kaj kvare --- necesos minimume kvinoble plidensigi la reton de orbitaj gravitiloj. Ankaux tio kostas multe kaj postulas multajn klopodojn. Kaj dume ni veturas, odoracxas, bruligas altvaloran nafton, likas tra kapilaroj de vojoj.

Apud Ingxeniera Kastelo mi turnis al Fontanka kaj laux la kajo ekveturis pli rapide.

Kiom mi komprenis, antaux kvar jaroj sxi havis tute frenezan amon kun tiu Kwiatkowski. Rekte sxi ne rakontis, sed laux preteraj mencioj, kaj ecx simple konante sxin, eblis diveni. Du cxambroj! Kaj kiom da litoj? Kvankam en la mangxocxambro staras malnova otomano. Aux sxi sternos al li sur apudporda tapisxeto?

Ie tute proksime, maldekstre, freneze ekhurlis sonsignalo kaj ekjelpis bremsoj. Grandega ombro de buso, tremante, pendis iom super mia auxteto kaj tuj malaperis malproksime.

Fu, diable. Evidentigxis, ke mi traveturis sub rugxa lumo kaj ecx ne rimarkis. Tio nomigxas --- dio savis.

Bone. Mi ekkoleris kontraux mi mem. Ja kiu mi estas? Eble, sxi nun havas lastan eblon reveni al tiu, kiun sxi gxis nun amas?

Gxenerale, kiam mi estis ekscianta, ke al tiu aux alia homo Stanjo bone rilatas aux, des pli, iam lin amis, tiu homo tuj kreskis en miaj okuloj. Ecx ne vidinte lin, mi komencis rilati al li iel... amikece, eble; mi komencis lin pli estimi. Mi ne scias, kial. Eble, subkonscie laboris logiko: ja ne senkauxze sxi lin amis. Eble, tio estis io parenca al tio, kiel diris en Saguramo Stanjo pri Liza kaj Pauxlinjo, mi jam ne scias, cxu sincere aux nur dezirante plezurigi min --- ho, se sincere! --- «ja parencaj homoj». Simple mi nun frenezigxis, cxar tro neatendite tio okazis. Mi tro nervozigxis dum lastaj tagnoktoj, kaj pri Stanjo maltrankvilis --- jen sxi preskaux nudpieda pasxadas laux malvarmaj flakoj, jen ne respondas nokte... kaj gxenerale sxi malproksimigxas...

Necesus legi dum libera tempo, kion tiu Kwiatkowski verkas. Ekzistas, versxajne, tradukoj en la rusan.

Sed kie gxi estas, tiu libera tempo?

Publikigu li sxin en sia Lodzo... Kaj monon pagu pli...

Sed la animo estis peza. Malgaja.

Unue mi veturis al la flughaveno kaj prenis restintajn en la deponejo du apetitajn botelojn da «Aragvo», kiujn donacis al ni por adiauxo Iraklo. Mi ilin de cxi tie ecx ne prenis antauxe --- sciis, ke ili necesos al mi kaj Stanjo. Jen, ili necesas.

Mi veturis reen.

Ho dio, nu certe, sxi estas malfelicxa kun mi, por sxi tio estas humiliga, por sxi tio estas malofta... sxi estu felicxa sen mi. Mi deziras, ke --- al --- sxi --- estu --- bone!

Sed la animo estis peza.

La plej proksima al sxia hejmo supermerkato --- stulta vorto, mi gxin malamas, sed gxi enradikigxis, kaj ecx rusan analogon nun ne eblas trovi; tamen, kiel tion demandis, sxajne, ankoraux Jxukovskij: por kio ni bezonas fremdan vorton «kolono», se estas belega rusa vorto «fosto»? --- estis la Torjxoka. Mi traveturis sub fenestroj de Stanjo, preteris pontojn kaj parkis la auxton.

Mi gxojis almenaux ion fari por sxi.

Rabobeste kaj fiere mi rulis mian kradan cxareton laux senhoma labirinto inter brilantaj magazentabloj, plukante de ili retsakojn kun elitaj, pure lavitaj terpomoj el Polesje, paketojn kun Poltavaj brustajxoj kaj femurpecoj, kun Astrahxanaj fisxajxoj, vazojn kun Muromaj peklitaj kukumoj kaj Valdajaj peklitaj fungoj, danaj marinitaj petromizoj kaj cxinaj salaj spicoj, Kamcxatkaj kraboj kaj Hokajdaj kalmaroj, feste kolorigitajn skatolojn de Konstantinopolaj cxokoladaj sortimentoj kaj Lubekaj marcipanoj, sunajn faskojn de Marokaj orangxoj kaj pezajn, lilajn grapolojn de tagxika vinbero. Per tio, kion mi prenis, eblis kvin malsatajn amantojn mangxigi gxis dispepsio. Al sxi suficxos por du semajnoj. Kaj ie sur fundo de torento de senordaj pensoj batigxis: sxi nur provu redoni al mi monon pro tio cxi... nur provu... sxi tutegale tiom ne havas.

Al mi mem apenaux suficxis.

--- ... Sacxjo, vi frenezigxis! --- ekkriis sxi, apenaux malferminte la pordon. Sxi estis fresxa, ripozinta, evidente sxi jxus banis sin; pezaj nigraj haroj estis cxirkauxligitaj per cxarma rubandeto; facila malfermita bluzo preskaux malkovris la bruston; mallonga jupeto tegis sxin. Transformigxis virino, atendas gaston. Ecx estas strange, ke sxi min rekonis --- en amaso da pakajxoj mi tute perdigxis, kiel perdigxas en ornamajxoj ornamita kun sengusta malavaro Kristnaska piceo.

--- Kun vi ja eblas frenezigxi, --- anhelante, diris mi. --- Kien elsxargxi?

Ni iris al la kuircxambro; sxi preskaux dancetis, irante, kaj de tempo al tempo retrorigardis al mi --- energio simple bolis en sxi. Mi komencis elsxargxi, kaj sxi --- tuj ordigi sian cxielan manaon:

--- A ha, tion mi mangxos kun vi... ankaux tion kun vi... la terpomojn mi tuj ekkuiros... Cxu vi estas malsata?

--- Ne, certe ne.

--- Tio estas bona... --- malferminte malvarmujon, sxi dauxre kaj skrupule densigis vazojn kaj pakajxojn, parolante, preskaux kantante: --- Mi ne uzurpas --- ja mi venis hejmen, kaj mi ne servas --- ne bezonas panon. Mi 'stas pasio via, via ripoz' dimancxa, mi estas sepa tago, via cxielo sepa... Cxu al Vasiljevskij vi sukcesis alveturi?

--- Certe.

--- Kiel fartas Pauxlinjo?

--- Cxu vi scias, mi sxin ecx ne vidis. Kiam mi venis --- sxi jam dormis, kiam foriris --- sxi ankoraux dormis.

--- Liza?

--- Cxio estas en ordo.

--- Dankon al dio.

Rememoro pri la nokto kiel malrapida fajra blovo ruligxis tra la korpo.

--- Stanjo, cxu vi kredas je dio?

--- Mi ne scias... --- sxi fermis la malvarmujon kaj malfleksigxis, rigardis en mian vizagxon. Sxia rigardo brilis milde, mole. Malofte okazas tia. --- Kredi kaj deziri kredi --- cxu tio estas samo?

--- Ami kaj deziri ami --- cxu estas samo? Savi kaj deziri savi --- cxu estas samo?

--- Nu jen. Mi jam preskaux ekkredis, ke vi estas dio, kaj vi jxus pruvis, ke dio ne ekzistas... Sed por kio konjako?

--- Kiel «por kio»? Ja Iraklo donacis al ni, do gxi cxe vi atendu okazon. Kaj, eble, la homo post vojagxo deziros drinki.

--- Li sendube formangxos, sed kiu ja al li donos... Mi ecx ne montros, --- enpreminte en cxiu mano po botelo, sxi ekbaraktis en la kuircxambro, cerbumante, kie arangxi kasxlokon. Ne trovis; starigis dume rekte sur la tablon. La konjako, kvazaux densa bruna suno, lumis malantaux vitro. Mi ekdeziris drinki.

--- Kaj jen ankoraux, --- mi prenis el la posxo sxlosilojn de sxia logxejo, kiujn mi tutegale preskaux neniam kuragxis uzi --- simple portadis, kiel dolcxan simbolon de posedo; kaj gardeme metis sur la malvarmujon. Neniam plu mi ilin vidos, kiel proprajn orelojn.

--- Kia sagxulo! Kaj mi tute forgesis... Cxu vi ne helpos al mi sensxeligi terpomojn?

Mi sxanceligxis. Antaux minuto, kiam sxi rigardis tiel milde, al mi, stultulo, sxajnis dum momento, ke sxia viglo, sxia alvoka vestajxo estas por mi. Trofierigxis vi, Trubeckoj, trofierigxis. Sxi rapide trovis kuirejan trancxilon.

--- Mi helpus kun gxojo, Stanjo, sed mi nun devas reveni al la laboro. Pardonu.

Sxi honeste faris cxagrenitan vizagxon.

--- Lasu! Jam vesperigxas, kion vi tie povos fari? Janusz post horo kaj duono estos cxi tie, mi vin konatigos; vere, tiam vi drinkos duope, vi malstrecxigxos iomete. Vi havas tre lacan vizagxon, Sacxjo.

--- Mi cxi tie nur malhelpos. Li estas via malnova amiko, kolego...

Sxi jxetis oblikvan atentan rigardon --- trancxilo estis en unu mano, terpomo en la alia.

--- Sacxjo, sxajne vi min jxaluzas.

--- Certe.

--- Jen bonege. Ja mi jam pensis, ke al vi estas tutegale.

Mi montris per la manoj hokajn ungegajn manegojn, levis ilin super sxi kaj per vocxo de Sxer-hxano tire mugxis:

--- Tio estas mia predo!

Lerte turnante terpomon sub trancxila klingo, sxi superece subridetis, kaj mi bonege komprenis sxian subridon: ja tio estas ankoraux nesolvita demando --- kiu estas kies predo.

--- Ne maltrankvilu, --- diris sxi poste, --- mi estas tre fidela knabino. Kaj krome, tute ne uzebla.

--- Cxu «aperis la luno purpura»?

Cxi-foje sxi turnis al mi la kapon kun nekomprenebla por mi miro; poste sekreteme ridetis.

--- Ne, nur la humoro ne konvenas.

--- Nu, mi esperu, --- diris mi.

Kaj la ektintintan trancxilon, kaj obtuze frapintan terpomon sxi simple faligis --- kaj ekplauxdis per la manplatoj:

--- Li jxaluzas! Sacxjo jxaluzas! Tiun minuton mi atendis dum duonjaro! Hu ra!

La terpomo, turnigxante kaj frapante, ekruligxis al rando, sed decidis ne fali.

Laux mi, la humoro de Stanjo estis tute konvena.

Kompatinda mia amatino. Cxiam scii tion pri mi, cxiutage... «Cxu al Vasiljevskij vi sukcesis alveturi? Cxu oni vin mangxigis?»

La gorgxo spasmis pro admiro de sxi.

--- Nu, diru finfine, kiel al vi sxajnas mia nova hararangxo? Cxu placxas?

Mi sopiris sxin gxis langvoro kaj tremo --- sed, se mi kisos sxin nun, sxi respondos, sed mem estos pensanta, ke jen la Varsovia avio eligis cxasion, kaj jen Janusz aliras al taksia haltejo.

--- Tre placxas. Same kiel cxio cetera. Al vi gxenerale konvenas knabina stilo.

--- Simple vi sxatas knabinojn. Tial mi penas konformi.

Sxi deturnigxis, levis la terpomon kaj la trancxilon. Sur min kvazaux iu metis cent pudojn --- tiel premis sento de adiauxo por cxiam. Kaj tutegale estis tia tenero... Mi brakumis sxin cxe la sxultroj, facile alpremis sxin cxe la dorso al mi kaj mallevis la vizagxon en aromajn, purajn harojn: la vestita sur nuda korpo malfermita bluzo senhonte vokis la manplaton tra klaviklo malsupren, al la brusto --- mi estis apenaux detenanta min.

--- Trubeckoj, ne leku. Mi ja ne sukcesos fari la tagmangxon.

Ne min sxi vokis. Lastan fojon mi facile kunpremis la fingrojn sur sxiaj sxultroj, kisis je la verto --- kaj lasis.

--- Bone, Stanjo, mi iras. Ne ofendigxu.

--- Domagxe. Sed eble vi post la laboro venos, cxu? Ni babilu...

--- Por kio?

--- Nu, eble mi deziras fanfaroni pri vi? Cxu tio ne venas en vian kapon?

--- Sincere dirante, ne. Mi ne scias, pri kio en mi eblas fanfaroni. Al mi sxajnas, ke viaj amikoj opinias min agace honesta soldatacxo --- cxu stulta pro sentimentoj, cxu sentimenta pro stulteco.

--- Kia ridinda vi estas. Kaj kion vi faros morgaux?

--- Mi flugos al Simbirsko kaj petos renkonton kun la patriarko de komunistoj.

Sxi trancxvundis fingron. Ekkrietis, sxovis la manon sub akvostrion --- kaj konsternite turnigxis al mi.

--- Sed por kio?

--- Estas afero. Felicxon, Stanjo!

Sxi pasxis al mi, kiel en Saguramo kasxante la manojn malantaux la dorso, por ne guti sur sin, nek sur min; ofendite, en knabina stilo pauxtis.

--- Kaj brakumi-kisi?

Mi brakumis-kisis.

4

En mia kabineto mi --- parte por distrigxi, sed plejparte pro servodevo --- sen aparta entuziasmo provis rekte sur cxemanaj rimedoj kontroli mian version. Rubriko «fruaj tendencoj de komunismo», sxlosilvorto «kriminalaj». Sed la vidigilo komencis elmeti sximajn, konatajn nun nur de malvastaj fakuloj kaj senpasiaj disketoj faktojn kaj nomojn. Francaj bombistoj: murdu per eksplodpaketo veturantan, ekzemple, el teatro, tute senkulpan oficiston --- kaj ni tuj igxas je pasxo pli proksime al justa sociordo. Bakunin. «Nenion kostas ribeligi ajnan vilagxon». «Revoluciaj inteligencianoj, per cxiuj eblaj rimedoj faru vivan ribelan ligon inter disigitaj kamparanaj komunumoj». Necxaev. Murdisto, degenerulo. Nura nomo de la gazeto, kiun li komencis eldonadi eksterlande, multon kostas: «Popola revengxo». Artikolo «Cxefaj bazoj de estonta socia ordo», la mil okcent sepdeka jaro: oni donu al la socio kiel eble plej multe, kaj mem konsumu kiel eble plej malmulte (sed kio estas socio, se ne tiuj «oni»? eble, nur estraro), laboro estas deviga sub minaco de morto, cxiujn produktojn de laboro distribuas inter laborantoj eksklude laux altaj rezonoj por neniu kontrolebla kaj entute de neniu konata sekreta komitato... Certe, revante pri tielajxo publike, en pensoj oni tenas, ke oni sukcesos igxi prezidanto de tiu komitato. Kanajlo.

Cxiuj cxi mornaj sektoj, malvastaj, kiel neniam vizitataj de suno kanjonoj, forputris jam en la sepdekaj jaroj kaj en Euxropo, kaj en Rusio; dum ioma tempo ili plu bruletis en la Oriento, hibridigxante kun naciisma fanatikeco kaj rezultigante foje terurajn hibridojn, sed poiome ankaux tie ili malaperis. Sxajne, mi denove sercxis vane.

Telefonis Papazjan kaj petis lin akcepti --- mi diris, ke mi povas ecx tuj. Mi surmetis la parolilon kaj ekfumis. La humoro estis abomena. Kwiatkowski versxajne jam venis. Kaj Stanjo estas tia bela kaj tia... preparita. Kaj jen ankoraux tiuj projektistoj de nova socio, al kiuj ecx mi, komunisto, volis pafi --- simple kiel al rabiaj hundoj, por ili ne mordu homojn. Sed tio estas, certe, kiel dirus Liza, koleremo --- terura peko. Certe, ne pafi, --- cxu mi estas Kislenko? Simple kuraci kaj, cxiuokaze, izoli. «Popolamikoj»...

--- Nu, kio? Cxu vi vere jam finis? --- malsprite sxercis mi, kiam la leuxtenanto eniris.

--- Tute ne, male.

--- Sidigxu. Kio okazis?

Li eksidis.

--- Mi permesis al mi iom vastigi interpreton de la ricevita tasko, --- eldiris li kaj stumblis, atende rigardante min. Mi pauxzis, penante kompreni. Zorgeme estingis cigaredstumpon en la cindrujo, premis per gxi flagretantajn pecojn de cindro.

--- Kiamaniere?

--- Komprenu, --- kun preteco komencis klarigi li, --- la materialo, kiun vi donis al mi por rigardi, estas simple terura, kaj gxi vin, versxajne, iom hipnotigis. Mi pensis: ja ne cxiuj homoj estas tiom decidemaj kaj principemaj, kiel kompatinda Kislenko. Ne cxiu, ecx tiele frenezigxinte, tuj kuragxos je murdo. Kaj mi permesis al mi provi rigardi kun samaj simptomoj malpli gravajn aferojn --- rabatakojn, huliganajxojn...

--- Sed tio estas jam vere infera laboro.

--- Vi pravas, sendube. Sed tamen gxi donis ian rezulton. Rigardu. En la nuna kaj la antauxa jaroj, --- li etendis al mi folieton kun numeritaj faktoj, --- murdoj, similaj al niaj, ne okazis. Sed incidentoj malpli gravaj --- estis. Du sensencaj batadoj en Suhxumo. Ses tute neklarigeblaj kruelaj interbatadoj en vilagxetoj en mia patra regiono, inter Lacxino kaj Hxankendo. Absolute neprovokita kaj absolute sencela, dum tago, atenco al policano sur Manegxa placo en Moskvo.

Mi atente tralegis la liston. Interese...

--- Ja vi estas bravulo, leuxtenanto, --- diris mi. Li rugxigxis pro plezuro; li gxenerale facile rugxigxis, gxuste kiel Liza. --- Bravulo. Mi dume havas neniun ideon, cxu estas cxi tie ia ligo kun nia afero, sed tipologia simileco estas evidenta.

--- Nu jes! --- ekscitite kapjesis Papazjan. --- Kaj kio estas plej grava, cxiuj subjektoj de la krimoj aux estis evidente ebriaj, kaj tial iliaj klarigoj, ke ili ne memoras pri siaj agoj kaj ne povas ilin klarigi, tuj estis kreditaj, aux perdo de memoro estis atribuita al, ekzemple, ricevita bato al la kapo, kaj plu analizi la akcidenton same neniu penis.

--- Interese, --- jam lauxte diris mi. --- Kaj, certe, cxar krima ago estis ne tiom kruela kaj malhumana, kiel en la okazo kun Kislenko, do ankaux pereiga psihxa sxoko ne aperis, homo vivis plu. Memoro pri la aberacia memrealigxo, versxajne, simple estas forpremata en subkonscion. Interese, diable! Se ni kontrolus, cxu sxangxigxis karaktero de tiuj homoj, cxu ili igxis pli incitigxemaj, malafablaj, timemaj...

--- Ankoraux unu infera laboro, --- kun entuziasmo diris Papazjan.

--- Ne, ne distrigxu dume. Se aperos jam tute interesa statistiko, tion kontrolos aliuloj. Dauxrigu tiel, kiel vi komencis --- vastigite.

--- Jes! --- Papazjan ekstaris. Pauxzis, kaj poste singxeneme demandis: --- Sinjoro kolonelo, cxu vi jam havas version?

--- Kaj cxu vi? --- demandis mi, apoginte la dorson je segxa dorsapogilo, por estu pli oportune rigardi al la vizagxo de la staranto.

--- Jes!

--- Nu, nu...

--- Nekonata al la scienco mutacia viruso! Gxi trafas centrojn de bremsado en cerbo, kaj malsanulo montras agresemon pro bagatelaj, ridindaj por normala homo kauxzoj, kaj poste mem ne memoras tion, kion faris dum la nebuligxo. Sed restas potenciala krimulo, cxar la viruso nenien malaperis, gxi sidas en sinapsoj. Eble, al ni minacas epidemio.

--- Ja vi estas tuta bravulo, Azero Akopovicx! Bravege!

--- Cxu vi pensas proksimume same?

--- Por konfirmi la version pri jxusa mutacio kaj vastigxanta epidemio necesas --- kio?

Li pripensis dum sekundo.

--- Versxajne, montri statistike, ke similaj okazoj de jaro al jaro igxas pli multenombraj, kaj antaux ioma tempo ili tute malestis.

--- Do, gxuste vi pri tio okupigxu, --- mi suspiris. --- Ankaux mi havas version, Azero Akopovicx, kaj neniom pli bonan ol la via. Gxi bazigxas sur unusola frazo de Kislenko...

--- Sur kiu? --- avide demandis Papazjan.

--- Pardonu, dume mi ne diros. Vi povas iri.

Li diligente turnigxis kaj ekiris al la pordo.

--- Ohx, sekundon!

Li haltis kaj returnigxis al mi.

--- Diru, cxu vi konas tiun verkiston --- Janusz Kwiatkowski?

--- Jes, --- mirigite respondis Papazjan. --- Fakte li estas poeto... Poeto kaj eldonisto.

--- Cxu bona poeto?

--- Brila. Li egale filigrane laboras en la pola, la litova kaj la rusa. Li estas juna, sed li jam estas ne levigxanta, sed tute levigxinta stelo.

--- Juna --- kiel?

--- Nu, mi ne scias... proksimume de mia agxo.

Do, li estas pli juna, ol sxi. Kaj suficxe multe, je kvin--sep jaroj.

--- Kaj pri kio li verkas?

--- Nu, mi kun liaj versoj ne tre... Li tro batas sin je la brusto rilate de avantagxoj de katolikismo. Kaj gxenerale --- la pola herbejo estas la plej grava en la mondo.

--- Nu, --- diris mi mediteme, kaj, mi timas, kun stulta tono de gxenerale nekutima por mi edifeco, --- ju malpli granda estas herbejo, des pli kara gxi estas por tiu, kiu sur gxi kolektas nektaron.

Papazjan ridetis.

--- Cxu mi ja ne scias?

--- Ha, do Kwiatkowski simple ne tiun herbejon lauxdas?

Ni kun plezuro ridis. Inter senfinaj rabatakoj kaj mutaciaj virusoj evidente mankis amika babilado. Versxajne, por gxi ne manku, necesas esti poeto kaj eldonisto.

--- Sed por kio vi tion bezonas, Aleksandro Lvovicx?

--- Estas gxene trinki konjakon kun homo, kiun mi tute ne konas, sed li ja estas fama.

--- Kiajn konatojn vi havas! --- envie suspiris Papazjan.

Konato. Nu, eblas ankaux tiel nomi. Parenco de edzina flanko. Mi per gesto forsendis la leuxtenanton: farinte penseman vizagxon, sxajnigis, ke mi tajpas, tajpas ion en la komputilo.

Do, sxi ligigxis kun naciistoj. Ne suficxas al ni malfelicxoj. Nur sxi ne menciu, stultulineto, ke sxi amikas kun kolonelo de Rusia speciala servo. Li sxin tiam neniuokaze publikigos.

Jugxante laux tempo, ili jam finmangxas terpomojn. Transiras al trinkaj proceduroj. Interese, cxu sxi sukcesis kasxi la konjakon aux forgesis?

Aux sxi ecx ne intencis, sed nur sxajnigis?

Malfermita bluzo sur nuda korpo kaj rubandeto en aromaj haroj. La humoro ne konvenas...

Do, mutacia viruso. Nu, la ideo estas ne pli malbona, ol cxiu alia. Ni, interalie, pri tio ne pensis. Necesas esti knabo, por tielajxon elpensi. Sed ja dum sekcado de la korpo de Kislenko tiun version ni ne kontrolis. Necesas precizigi, cxu ne estis rimarkitaj iaj organaj sxangxoj en la cerbo. Eble, ni ripetu sekcadon? Ohx, ja la edzino de Kislenko, versxajne, jam forprenis la korpon. Kompatinda.

Se tio estas viruso --- do, mi kaj Kruus havas sxancon en proksima estonteco frenezigxi. Interese. Jen tuj klakos io en la kapo --- kaj mi, neniom sxangxigxinte rilate de miaj inklinoj, igxos rolulo de historia filmo. Mi batmalfermos la logxejon de Stanjo, murdos sxian verkistacxon per ofica armilo, poste sxin ektiros je la haroj...

Interese, cxu ankaux cxi tio sxin flatos? Cxu sxi ekaplauxdos kaj ekkrios: «Jxaluzas! Hu ra!»?

Mi lacigxis.

La funebraj ceremonioj jam delonge finigxis, la kajo estis dezerta. Maloftaj auxtoj kun surdiga siblado traglitadis pretere, trancxante flakojn kaj versxante sur trotuaron sxauxmajn, festonajn fontanetojn --- necesis atenti. Morna Nevo ruligxis al la maro, kaj renkonte al gxi iris densa humida vento kaj vipis la vizagxon, frapis la bruston. Laux tuta cxielo sxvelis nigraj hirtajxoj de nuboj, nur oriente jen aperadis, jen denove malaperadis bluaj truoj --- kvazaux moke montrante, kia devas esti vera cxielo.

Mi longe staris sub varmega dusxo, poste sub malvarma. Poste sidis en profunda, hejmeca fotelo en la kabineto; lanugeca, peza, kiel gladilo, komforta Timoteo varmigis miajn genuojn, mi gratis gxin malantaux la orelo --- gxi kun plezuro turnis grandfruntan kapon per mentono supren, kaj mi gratis al gxi la mentonon, kaj auxskultis Pauxlinjon, kiu, instaligxinte sur divano sub klosxlampo, submetinte unu piedon sub sin, finfine lauxtlegis al mi sian fabelon. Mirinde, kiajn psihxologiajn nuancojn elpensis tiu etulino. Se verkus mi, la giganto nepre komencus konfiskadon de mangxajxoj de tiuj, kiuj